درباره من
یک زن... یک همسر... یک مادر...
نوشتن عشق منه. اما قبل از نویسندگی یک همسر و یک مادرم. چهار تا بچه دارم.
لطفاً کپی نکنین. اگر قصد معرفی دارین، آدرس وبم رو بذارین.
مشتاق استفاده از انتقادات سازنده تان هستم.
به دلیل عقاید شخصی با عرض معذرت نظرات آقایون بدون جواب حذف می شوند. لطفاً این را یک توهین تلقی نکنید.
ادامه...
من کیم (۴)
سلام سلام سلاممممم
می بینم که با کامپیوتر خونه میشه فونت عوض کرد و قرمز نوشت و اینا!... دلم برای رنگی نوشتام تنگ شده بود!
آقای همسر لطف کردن و فایل این قصه رو از حلقوم ویندوز ترکیده بیرون کشیدن و یه اپن آفیس تپلم روی کامپیوتر گذاشتن و خلاصه زندگی بازم خوشمزه شد شکر خدا :)
آبی نوشت: از بلاهای دیگر ماه بلا این که دست دردم باز عود کرده. ولی دست از سر نوشتن بر نمی دارم کهههه!
سبز نوشت: دوستان نودهشتی، من هرکار می کنم پستای تو سایتم به بیست تا نمی رسن که بتونم براتون پیغام بذارم. اگر لطف کنین اینجا برام کامنت بذارین حتما جواب میدم.
بنفش نوشت: شنبه انشاالله برای قسمت بعدی خدمت می رسم. سر حال باشین و شاداب همیشه 
نازی جلوی پنجره ی آی سی یو ایستاد و به مادرش که آنجا زیر سرم و اکسیژن بود، چشم دوخت. آب دهانش را به سختی فرو داد. اشکی نمانده بود که بریزد. احساس خستگی می کرد. چرخی زد و رفت که بنشیند. با دیدن وکیلش چند لحظه مکث کرد و سلام کرد.
کامیار جلو آمد و با عجله گفت: سلام. کجا بودی؟
نازی سری تکان داد و گفت: همینجا.
کامیار بدون عصباینت پرسید: یعنی چی همینجا؟ از صبح تا حالا سه بار اومدم بیمارستان، دو بار دم خونتون، اما نبودی.
نازی شل و خسته روی صندلی نشست. سرش را به دیوار تکیه داد و تکرار کرد: من همینجا بودم.
_: این مرموزبازیا برای چیه؟ من وکیلتم. چرا نمی خوای بگی داری چکار می کنی؟ نکنه داری به مشتریای ناپدریت می رسی؟
_: منظورتونو نمی فهمم.
_: خیلی خب. واضح می گم. اون از دیشب که جلوی در رستوران ازم جدا شدی و حتی اجازه ندادی تا بیمارستان همراهیت کنم. نفهمیدم کجا رفتی. با خودم گفتم شاید دلت نخواد من بدونم. شاید یه مسأله ی شخصی باشه. ولی امروز دوباره اومدم که بقیه ی حرفاتو بشنوم و به یه جمع‌بندی برسم، اما نبودی. و حالا میگی از دیشب تا حالا اینجا بودی؟! البته پرستار میگه شب اینجا بودی و صبح زود رفتی. کجا رفتی؟
نازی چند لحظه نگاهش کرد. بالاخره گفت: نمی دونم.
_: یعنی چی؟
_: خب من گاهی فراموش می کنم. فکر می‌کنم به خاطر کتکایی باشه که تو سرم خورده. می تونه اینطور باشه؟
کامیار رو گرداند و گفت: من نمی دونم. من دکتر نیستم. ولی بهتره با من روراست باشی. اگه بخوای زیرآبی بری نمی تونم ازت دفاع کنم.
_: من نمی خوام زیر آبی برم. واقعاً یادم نیست.
_: یعنی می خوای باور کنم که از بیست و چهار ساعت گذشته هیچی خاطرت نیست؟! پس چطور منو یادت میاد؟
_: نمی دونم.
_: خیلی خب. من فرض رو بر این می ذارم که حرفتو باور کردم. در نتیجه اسمشو می ذارم یه مشکل روانی. همونطور که مادرت مشکل داره. راستی تو هم از کتک خوردن لذت می بری؟
نازی عصبی سر تکان داد و گفت: نه آقا نه.
_: فقط فراموشی...
_: فکر می‌کنم اینطوره.
_: از کی شروع شده؟
_: نمی دونم.
_: درس خوندی؟
_: خیلی به سختی. من زندگی راحتی نداشتم.
_: چقدر درس خوندی؟
_: خب دیپلممو گرفتم. ولی نمی دونم چطوری؟ از مدرسه چیزی به خاطر نمیارم. فقط کمی از دبستان یادمه.
_: پس از کجا می دونی که دیپلم داری؟
_: مادرم میگه. اسنادشم موجوده. به درد اون نامرد نمی‌خورد که از بینشون ببره. مادرم یه گوشه نگهشون داشته. تمام کارنامه هام هست. نمره هام خوب نیست. ولی بالاخره یه جوری قبول شدم.
_: ما می تونیم از این حربه هم تو دادگاه استفاده کنیم، ولی خیلی خوشم نمیاد.
_: یعنی خودم یادم نیست، زدم کشتم؟
_: نه... نه اتهام قتل کلاً برطرف شده. امروز صبحم که اومدم و تو نبودی، مادرت بهوش بود. با حضور دکتر و پرستار رفتم ازش اثر انگشت و امضا گرفتم و شهادت داد که تنها بوده. قبلاً به پلیسم گفته بود. ولی دیدم ضرری نداره. اگه یهو وسط دادگاه دادستان اینو بکشه وسط، مدرکی داشته باشم. دکتر و پرستارم امضا کردن و شهادت دادن که مادرت هوش و حواسش به جا بوده.
_: خب پس چی؟
_: مثلاً بگم موقع پخش مواد حواست نبوده، هرچند شهادت همسایه ها بر مبنای اجباری بودن کارت، خیلی محکمه پسندتره.
_: شهادت میدن؟
کامیار لب برچید. مکثی کرد و گفت: امروز تو محله تون با هرکس حرف زدم ماجرا رو می دونست. ولی وقتی ازشون می‌خواستم شهادت بدن، خب... می ترسیدن حضورشون تو دادگاه براشون بد باشه.
_: اونا که متهم نیستن.
_: نه متهم که نه.... ولی بالاخره تو فرهنگشون دادگاه جای خطرناکیه. باید بیشتر باهاشون حرف بزنم. بالاخره چار تا آدم منصف پیدا میشه که حاضر بشن نجاتت بدن. نگران نباش.
_: و اگر نشد؟
_: از یه روانپزشک کمک می گیریم.
_: که چی بگه؟
_: در مورد فراموشیت و اینا...
_: اوهوم.... بعد آزاد میشم؟
_: من تمام سعی خودمو می کنم.
کامیار با دیدن مردی که توی راهرو پیچید از جا برخاست و گفت: سلام آقای سپیدی!
نازی با دیدن مرد غریبه قلبش فشرده شد. یعنی این عمویش بود؟ کاش او را می شناخت.
آقای سپیدی قدم تند کرد و خود را به آن‌ها رساند. با وکیل دست داد و نازی را در آ غو ش گرفت. با ناراحتی گفت: سلام نازی جان. همش تقصیر منه. هیچ وقت خودمو نمی بخشم. تو امانت برادرم بودی.
نازی با ناراحتی عقب کشید و به زحمت گفت: این چه حرفیه؟
_: من باید تو رو می‌بردم خونه ی خودم. باید بهت اصرار می کردم. اما خودت نخواستی.
نازی سری به نفی تکان داد و گفت: من نمی تونم مادرمو تنها بذارم. نمیشه.
_: موندنت تو بیمارستان فایده نداره. امشب بیا خونه ی ما. راستش من تا حالا سپیدان بودم. تازه رسیدم. به محض اینکه وارد شهر شدم مستقیم اومدم اینجا.
_: خیلی متشکرم. ولی احتیاجی نیست. من همین جا می مونم.
_: اینجا که جایی برای خوابیدن نداری. نمی ذارن بری تو آی سی یو. بیا تعارف نکن. با فخری حرف زدم. ناراحت بود که چرا زودتر خبرش نکردم خودش بیاد دنبالت. قول دادم امشب می برمت خونه. بیاین بریم. کامیار تو هم بیا. فخری شام پخته. باید حسابی در مورد این موضوع حرف بزنیم.
کامیار گفت: من مزاحمتون نمیشم. فردا تو دفترتون خدمت می رسم.
_: نه بیای خونه بهتره. این یه موضوع شخصیه. نمی خوام با کارم قاطیش کنم.
_: هرطور میلتونه.
********************
فرید دست به سینه به دیوار تکیه داده بود. کف یک پایش را هم به دیوار زده بود. کنار کشیده بود و نمی‌خواست عمو او را ببیند. ا برویی بالا انداخت و به پانی گفت: چه شود! طفلک تنها بره خیلی بد میشه. هیچ‌کس رو اونجا نمی شناسه.
_: من که از زن عموی افاده ایش خوشم نمیاد. نمیرم.
_: افاده ای؟! کوتاه بیا پانی. این وصله ها به فخری نمی چسبه.
_: با اون لباس و آرایشش اگه افاده ای نیست چیه؟
_: بیچاره فخری! اعصاب نداری پانی. فخری خوش تیپ و اصیله. تو هم حسودیت میشه. همین.
_: نخیر!
هژیر خودش را قاطی کرد و گفت: اونجا شام میدن. من برم؟
پانی غرید: بچه شکمو، بشین سر جات حرف نزن. بهت گفتم خفه شو.
فرید گفت: کار خودمه. باید برم.
پانی سری تکان داد و گفت: نه نمی خواد. بیرون می مونیم. اگه خیلی لازم شد یکی یکی میریم تو.
_: خیلی خودتو گرفتی ها. خیال نکن همیشه تابعتم.
_: من همچی خیالی نکردم. ولی بذار این ماجرا آروم بگذره. بعدش خیلی کار داریم.
فرید آهی کشید و گفت: دست رو دلم نذار. قیافه ی این مهرداد لعنتی از پیش چشمم کنار نمیره.
_: اون لعنتی نیست! تقصیر سونیای حقه باز توئه که گرفتار شده! مهرداد دلش پیش منه.
فرید چند قدمی دور شد و گفت: به همین خیال باش.
_: حالا می‌بینیم فرید خان.
_: باشه. بذار بعد از دادگاه. راستی... این چند روز رو مرخصی بگیر. بهتره بیشتر حواسمون به نازی و این جوجه وکیله باشه.
_: مگه تو نگفتی بهش اطمینان داری؟
_: آره ولی به نازی اعتماد ندارم. یه کاری دستمون میده با این گیج بازیاش.
_: مهم پسره اس که خیلی از خودش مطمئنه.
فرید پوزخندی زد و گفت: خدا کنه نازی قاپشو ندزده!
هژیر گفت: من نازی رو به این یارو نمیدم. گفته باشم!
پانی با تمسخر گفت: بکش کنار بچه. نازی تحفه ای نیست که قاپ یارو رو بدزده. طرف مغز خر که نخورده عاشق یه دیوونه بشه!
*********************
عمو دم در بلند یاالله گفت. فخری با بلوز دامن سدری گلدار به استقبالشان آمد. یک روسری به همان رنگ سرش بود. از جلوی روسری کمی از موهای مش کرده ی خوش رنگش پیدا بود. با خوشرویی جلو آمد. نازی را بوسید و خوشامد گفت. گله می‌کرد که چرا دیشب نیامده است.
با کامیار هم حال و احوال گرمی کرد. نازی با خود فکر کرد جایی شنیده بود که آن دو قوم و خویش هستند، ولی یادش نیامد کجا.
نازی با ناراحتی نگاهش کرد. از اینکه او را هم به خاطر نمی‌آورد کلافه بود. یعنی آن‌ها را می شناخت؟ نمی دانست.
توی اتاق پذیرایی نشستند. فخری می‌رفت و می‌آمد و پذیرایی می کرد. دیروقت بود. بچه هایش خوابیده بودند.
کامیار تمام توضیحاتش را برای آقای سپیدی داد. آقای سپیدی هم موافق بود و کاملاً کار را به او سپرده بود. بعد از شام کامیار رفت. فخری رختخواب تمیزی برای نازی انداخت و با مهربانی پرسید: عزیزم نمی خوای قبل از خواب یه دوش بگیری؟
_: خیلی دلم می خواد. ولی لباس همرام نیست.
یادش نمی‌آمد بعد از زندان لباسهایش را که توی کیسه ریخته بودند چکار کرده است. کیف را به عنوان مدرک جرم نگه داشته بودند.
_: بهت یه دست لباس خواب میدم.
نازی با خوشحالی تشکر کرد. توی حمام لباسهایش را شست و روی رادیاتور انداخت. بعد هم به اتاق برگشت. بعد از مدتها سبک و آرام خوابید.
********************
وقتی به خود آمد توی بیمارستان بود. مانتوی شیری رنگی تنش بود. آهی کشید و فکر کرد: این مانتو از کجا اومده؟ حتماً فخری خانم بهم داده. چقدر خوشگله!
دستی روی مانتوی تمیز کشید. اسپورت بود. لبخندی رو لبش نشست.
با صدای کامیار به خود آمد: سلام! مانتوی نو مبارک!
سر بلند کرد. خندید و گفت: سلام. ممنون.
_: هدیه ی فخری خانمه؟
_: هوم... نمی دونم. حتماً.
_: بازم یادت نمیاد؟
_: اصلاً یادم نمیاد. دیشب خوابیدم. ولی امروز اینجام. برای خودم عادیه. ولی تا حالا لباس به این خوشگلی نداشتم. حتماً کار فخری خانمه.
_: منو احمق فرض کردی یا عموتو؟
_: منظورتون چیه؟
_: اتفاقاً تو جیبای مانتو مقدار قابل توجهی پول نیست؟
_: نمی دونم. دست نزدم.
دست توی جیبش برد و یک دسته اسکناس بیرون کشید.
فرید که ناظر ماجرا بود، ضربه‌ای به سر پانی زد و گفت: خاک تو سر دزدت کنن! این چه غلطی بود وسط هیری ویری؟
پانی شانه ای بالا انداخت و گفت: بهت گفتم از این زنیکه خوشم نمیاد.
_: باید ازش دزدی می کردی؟ اونم اینقدر تابلو که بچه ی دوساله هم بفهمه؟
_: کم کم از گیج بازیای نازی داره حوصلم سر میره. اگه یه جو عقل تو سرش بود اینو نمی پوشید. گذاشته بودم یه گوشه برای خودم. این‌ام پررو پررو برداشت پوشید اومد بیرون.
_: بس کن پانی. خر خودتی!
_: اهه بذار گوش بدم ببینم یارو چی میگه.
نازی با ناباوری به پولها نگاه کرد. بعد سر برداشت و توی چشم کامیار نگاه کرد. با ناراحتی گفت: من دزد نیستم آقا.
_: تو یا دزدی یا دیوونه یا هردو. من پول گرفتم ازت دفاع کنم. ولی با این کارا عموتو پشیمون می کنی، منم میرم رد کارم. تو هم میفتی گوشه ی هلفدونی.
نازی پولها را رها کرد. دسته ی اسکناس روی زمین پخش شد. نازی عقب عقب رفت تا به صندلی رسید. نشست و با صدایی خش دار گفت: کار من نیست. قسم می‌خورم که کار من نیست. یادم نمیاد. ولی ذات من اینقدر پست نیست.
فرید جلو آمد. روی زمین زانو زد. پولها را جمع کرد. دسته کرد و به طرف کامیار گرفت. مودبانه گفت: این دختر هوش و حواسش سر جاش نیست. نفهمیده برداشته. این پول پیش شما باشه. کیسه ی لباساشم همین جاست. تو پرستاری گذاشته. الان میره عوض می کنه، مانتو رو میاره. شما نگران نباشین.
وکیل لبهایش را بهم فشرد و جوابی نداد.
نازی مانتو را عوض کرد. دکمه های مانتوی کهنه اش را بست و با بغض نگاهی به مانتوی زیبا انداخت. آن را برداشت و پیش کامیار برگشت. وقتی آن را تسلیم می کرد، صورتش از اشک خیس بود.
کامیار مانتو را گرفت، ولی با مهربانی گفت: من نه پلیسم نه صاحب مال که اینا رو تحویل من میدی. بهتر نیست خودت ببری و از فخری خانم عذرخواهی کنی؟
نازی سری تکان داد و گفت: نه. من نمکشونو خوردم و نمکدون شکستم. اون به من مَحبت کرد. من کی دزدی کردم؟ چرا کردم؟ واقعاً چرا؟
_: امروز با یه دکتر معتبر حرف می زنم. امیدوارم بتونم خیلی زود برات وقت بگیرم.
_: یعنی دکتر می تونه کاری کنه که من دزدی نکنم؟ مواد پخش نکنم؟ می تونه آدمم کنه؟ تو هیچ داروخونه ای وجدان پیدا میشه؟ به نظرتون چند بسته باید مصرف کنم؟ امیدی هست؟
_: آروم باش. اینجا بیمارستانه. اگه بیشتر از این سر و صدا کنی پرستارا میان بهت تذکر میدن. اینقدر نگران نباش. اگه تو بیمار باشی دکتر کمکت می کنه.
_: من نمی تونم تو صورت فخری خانم نگاه کنم.
_: باهم میریم. نگران نباش.
_: فکر کردم... دارین میرین.
_: کجا میرم؟
_: گفتین میرین و میذارین بیفتم زندون.
_: من هنوز نسبت به عموت تعهد دارم. اگر اون عذرمو بخواد میرم.
_: فکر نمی‌کردم وکیل صبح تا شب همراه موکلش باشه.
_: من این دو سه روز سرم کمی خلوته. همه ی کارامو گذاشتم برای بعد از دادگاه تو. فقط امیدوارم که دروغ نگی.
_: من دروغ نمیگم.
_: بذار دربارش بحث نکنیم.
نازی آهی کشید و سکوت کرد.
******************
فخری خانم با بزرگواری گذشت کرد. حتی مانتو را هم به نازی بخشید و گفت که اگر نازی خواهش کرده بود، حتماً به او می داد. ولی این نیمه شب و دزدانه برداشتنش عجیب بود.
با خوشرویی اضافه کرد: آدم از خونه ی خودش که دزدی نمی کنه.
نازی سری تکان داد و گفت: آدم از هیچ جا دزدی نمی کنه. من نمی دونم چرا این کارو کردم.
_: بیا فراموشش کنیم عزیزم.
کامیار رفت و نازی ناهار را در کنار عمو و خانواده اش خورد. بچه‌ها از مدرسه آمدند و با خوشحالی به نازی خوشامد گفتند. هیچ کدام از قضیه ی دزدی خبردار نشده بودند. بعد از ناهار دفتر و کتابشان را آورده بودند و درسها و نقاشیهایشان را به نازی نشان می دادند. نازی سعی می‌کرد لبخند بزند و در شادیشان سهیم شود، اما اینقدر ذهنش مشغول بود که نمی توانست.
بالاخره هم فخری خانم بچه‌ها را به اتاقشان فرستاد و به نازی گفت استراحت کند. نازی دراز کشید. باز وقتی به خود آمد توی بیمارستان بود. کامیار هم کنارش نشسته بود.
_: خلاصه هرکار کردم تا قبل از دوشنبه ی آینده وقت نداد. دکتر معروفیه. سرش خیلی شلوغه. البته خیلی مسأله ای نیست. من با چند نفر دیگه از اهالی محلتون حرف زدم. تا اینجا سه نفر رو پیدا کردم که حاضرن شهادت بدن. ولی موضوع وجدان منه. دلم می‌خواست مطمئن بشم که راست میگی. اگر تبرئه شدی دوشنبه همرات میام دکتر.
نازی سری تکان داد و گفت: با این زندگی گندی که من دارم زندان و آزادی فرقی نمی کنه.
_: ولی اگر راست بگی تو زندون حروم میشی. ته دلم روشنه. باور نمی‌کنم که واقعاً دروغ بگی. یا حداقل اون ته دلت اون وجدانی که ازش دم می‌زدی هنوز موجوده. تو زندان این یه قلم سریع حراج میشه.
پانی که عقب ایستاده بود و طبق معمول آن‌ها را می پایید، با تمسخر گفت: اوه هو! چه لفظ قلم صوبت می کنن آقای وکیل!
فرید با نفرت گفت: اونی که باید بره زندان تویی!
_: من یا این پسره ی عوضی که آدم کشته؟
هژیر با عصبانیت گفت: اون مرتیکه حقش بود که کشته بشه.
پانی گفت: خیلی خب تو ام. آروم بگیر. اون فخری هم حقش بود که مانتوی خوشگلشو از دست بده.
فرید با دلخوری گفت: اگه قرار باشه هر آدمی به این راحتی واسه بقیه نسخه بپیچه که دیگه سنگ رو سنگ بند نمیشه!
_: ادعای آدم خوب بودن نکن فرید. تو هیچ غلطی نمی‌کنی چون می ترسی. پسره ی تی تیش مامانی!
_: اگه معنی شجاعت اینه، ترجیح میدم ترسو باشم.
**********************
روز بعد نازی اصلاً وکیل را ندید. یا دیده بود و به خاطر نمی آورد. اصلاً نمی‌دانست روزش چطور گذشته است. ترسیده بود. امیدوار بود باز دزدی نکرده باشد. وقتی به خود آمد توی دادگاه بود. وکیلش زیر گوشش زمزمه کرد: یادت که نمیره چی گفتم؟
نازی نالید: من هیچی یادم نیست.
_: خیلی خب. تا میشه حرف نزن. خودم توضیح میدم.
_: باشه.
ولی نازی در حضور دادگاه خیلی خوب و قاطع صحبت کرد. حتی وکیلش هم از این همه حضور ذهن و آمادگی تعجب کرده بود. همسایه ها هم به نفعش شهادت دادند و بالاخره قاضی اعلام کرد: متهم بی‌گناه شناخته شد.
نازی نفس عمیقی کشید و با شگفتی به قاضی چشم دوخت. کامیار پشت صندلیش زد و گفت: آفرین! خیلی خوب بود! تو وکیل می‌خواستی چکار؟
_: چی خوب بود؟
_: عالی حرف زدی. بهتر از این نمیشد از خودت دفاع کنی.
_: من اصلاً یادم نمیاد چی گفتم.
_: واقعاً؟
_: باور کنین یادم نمیاد. من ترسیده بودم.
_: ولی تو چهره ات اصلاً نشون ندادی. فقط زندگی یه دختر زجر کشیده رو به خوبی ترسیم کردی. همه دلشون برات کباب شد.
_: سربسرم می ذارین؟ هان؟ شوخی می کنین؟
_: قاضی تبرئه ات کرده. شوخیم کجا بود؟
عمو جلو آمد و با خوشحالی گفت: بهت تبریک میگم عزیزم. دست تو هم‌درد نکنه.
کامیار سری تکان داد و گفت: همه ی موفقیتمون به خاطر تسلط خودش بود.
_: اون وقت بگو برادرزاده ی من مشکل داره! دیگه نبینم از این برچسبا بزنی. این دختر فقط تمام عمر سختی کشیده. من و فخری می خوایم همه ی تلاشمونو برای خوشبختیش بکنیم.
_: تلاش شما که قطعاً ستودنیست. منم قصد تهمت زدن ندارم. ولی به دلایل دیگه ای می خوام حتماً به دکتر مراجعه کنه. خودم دوشنبه میام دنبالش باهم بریم.
_: باشه. ولی بعد از تشعیع جنازه من می خوام نازی رو ببرم سپیدان. دوشنبه ظهر برش می گردونم.
نازی با حیرت پرسید: برای یارو تشعیع جنازه هم می گیرن؟ مگه هنوز دفنش نکردن؟
کامیار و عمو و فخری ناگهان به طرف او برگشتند و با تعجب نگاهش کردند. نازی جا خورد و دستپاچه پرسید: چی شده؟ حرف بدی زدم؟
کامیار با نگاهی گرفته به طرف عمو برگشت. فخری با مهربانی گفت: نه نازی جون حرف بدی نزدی.
_: پس...
عمو با ناباوری پرسید: تو واقعاً یادت نمیاد؟
_: بازم کار بدی کردم؟
برای جواب به چهره ی تک تک آن‌ها نگاه کرد. عمو سر بزیر انداخت. فخری دوباره گفت: نه نازی جون. نه.
عمو نگاهی به کامیار انداخت و پرسید: میشه تو براش توضیح بدی؟
کامیار سری به علامت قبول تکان داد. عمو راه افتاد و گفت: ما تو ماشین منتظر می مونیم.
کامیار لب گزید و جوابی نداد. عمو و فخری به طرف ماشینشان رفتند.
فرید گفت: لعنتی. همش تقصیر شماهاست. من گفتم باید بفهمه.
هژیر فین فین کنان گفت: دلم نیومد.
پانی گفت: تو هم با این دلسوزیای مسخرت! همیشه هم به ضرر نازی تموم میشه.
هژیر گفت: خب یه کم دیرتر بفهمه که بهتره.
فرید شانه ای بالا انداخت و گفت: به هر حال الان کامیار بهش میگه.
هژیر نالید: این مرتیکه که کارش تموم شد. چرا نمیره رد زندگیش؟
پانی غرید: اینقدر نگران نباش هژیر. یارو می دونه نازی دیوونه است. هیچ احمقی عاشق یه دیوونه نمیشه.
هژیر دوباره نالید: از کجا معلوم یارو خودش دیوونه نباشه؟
فرید ا برویی بالا انداخت و گفت: دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید!
هژیر با دلخوری گفت: تو دیگه رو زخمم نمک نپاش.
کامیار دستهایش را توی جیبهای شلوارش فرو برد و همراه نازی از پله های دادگاه پایین آمد. نازی گیج و سرگشته پرسید: میشه بگین چی شده؟ تو رو اگه باید توضیحی بدم، تنبیهی بشم زودتر... باید برم بیمارستان.
_: تو چرا اینقدر اصرار داری که کار بدی کردی؟ موضوع فقط ا ینه که دیگه لازم نیست بری بیمارستان.
فرید غرید: تف به این حرف زدنش! رک و پوست کنده گذاشت کف دستش! نمیگه نازی سنکوپ کنه؟
پانی گفت: نه بابا... بالاخره خودش میدید که حال مادرش بده. اه از دست این هژیر. همش گند می زنه.
هژیر گفت: من فقط می‌خواستم کمکش کنم.
پانی گفت: نمیشه قبل از کمک کردن از من اجازه بگیری؟ تو تا هممونو له نکنی دست برنمی داری؟
_: من نمی خوام کسی رو له کنم. مخصوصاً نازی رو.
فرید گفت: خفه شین بذارین ببینم چی میگن؟
نازی با تردید پرسید: چرا؟...
_: مادرت دیروز صبح... من متاسفم. تسلیت میگم.
ناز حیرت زده پرسید: برای چی سعی دارین قانعم کنین که اون دیگه نیست؟ مادرم اونجاست. امروز حتماً بهتر شده. ما باهم بر‌می‌گردیم خونه.
_: طبیعیه که انکار کنی. کم کم درست میشه.
_: چی درست میشه؟
کامیار به طرفش برگشت. چشمهایش تر بودند. نازی بریده بریده پرسید: شما دارین... گریه می کنین؟
_: نازی گریه کن! به جای انکار کردن سوگواری کن! تو نباید غمتو درونت خفه کنی.
نازی زمزمه کرد: من تا نبینم باور نمی کنی.
_: مراسم عصری برگزار میشه.
!
سلام دوستام
با عرض معذرت ویندوز لپ تاپ پیرم منهدم شده و به نوشته هام دسترسی ندارم. همین که درست شد قسمت بعدی رو می ذارم انشاالله.
خوش باشید و سلامت همیشه
من کیم؟ (۳)
سلام علیکم و رحمت الله و برکاته!
حال شما خوبه انشاالله؟
این هم قسمت بعدی داستان. می بینم که الهام بانو داره می تازه! امید که این روند پرشور تا به آخر داستان ادامه داشته باشه و چشم نخوره یه وقت! بگو ماشاالله :)
بعدا نوشت: ماندگار عزیز من از هر سوژه ای استقبال می کنم.
فرید یقه ی هژیر را گرفت و او را به دیوار کوبید. داد زد: یه جو مرام و مردانگی تو وجود تو نیست لعنتی؟!!! این چه غلطی بود کردی؟
_: من می‌خواستم نجاتش بدم. سالهاست که می خوام نجاتش بدم. این بهترین راه حل بود.
فرید با تمسخر گفت: بهترین راه حل! هوم! فکر کردم فقط می خوای یه گوش مالی بهش بدی. اگه می دونستم می کشیش محال بود بذارم.
_: منم نمی خواستم از تو اجازه بگیرم. من فقط می‌خواستم نازی رو نجات بدم. می‌خواستم بفهمه که من اونقدرام بچه نیستم.
_: آدم کشتن نشونه ی عقل و بلوغه؟!!
_: من فقط می خواستم...
_: خفه شو هژیر. بسه. هممون افتادیم تو دردسر.
_: درست میشه. مادرش که منو ندیده. ادعا کرده هیچ‌کس اونجا نبوده.
_: باید براش وکیل بگیریم.
_: وکیل کجا بوده؟
_: میگم عموش براش جور کنه. طرف اینقدرا پول داره که برای برادرزادش کاری بکنه.
_: فکر می‌کردم برادرزادشو قبول نداره.
_: البته که داره. یک ساله که دارم مخشو می‌زنم و مقدمه چینی می‌کنم که نازی بتونه بره اونجا. نازی از مادرش دل نمی کند. نمی خواستم تا خودش راضی نشده ببرمش.
_: بهت نمیاد اینقدر دل‌رحم و نازک نارنجی باشی.
_: چیه؟ همه مثل تو قاتل بالفطره نیستن! من واقعاً نگرانشم.
_: تو نگران خودت هستی. اگر نازی خوشبخت بشه، تو می تونی بری دنبال زندگیت.
_: خب درسته. ولی عاقلانه اقدام می کنم. مثل تو دیوونه نیستم که از چاله درش بیارم، بندازمش تو چاه تازه دوقورت و نیمم باقی باشه که می خوام نجاتش بدم!! این چه نجاتی شد؟ پس فردا که دادگاه بر علیهش رأی بده، چند سال زندون براش می برن. بعدش می دونی چی میشه؟
هژیر روی زمین نشست. زانوهایش را بغل گرفت و گفت: به بعدش فکر نکردم. تو به اندازه ی من و نازی با این یارو دمخور نبودی. تو از ضرب کتکای اون شب تا صبح ناله نمی کردی. تو نمی فهمی فرید.
_: من می فهمم. ولی تو بچه ای. از بدوی ترین راه وارد شدی. ما آدمیم. می تونستی با عقل و منطق نجاتش بدی.
_: تو که عاقلی بگرد براش وکیل پیدا کن.
_: با عموش حرف می زنم. امیدوارم کمکش کنه.
_: نگفتی عموشو چه‌جوری پیدا کردی.
_: می شناختمش. وقتی نازی دو ساله بود، پدرش ما رو برد سپیدان. من اون موقع پنج سالم بود. همه چی رو خوب یادمه. همه ی خونوادش می گفتن زنتو طلاق بده با بچه بیا اینجا. ولی اون نمی خواست. زنشو دوست داشت.
_: نازی رو قبول داشتن؟
_: آره بابا خیلیم دوسش داشتن. ولی مادرشو نه. دیده بودنش. اومده بودن اینجا. ولی قبولش نداشتن. می گفتن یه جوریه. شیرین می زنه.
_: چی می زنه؟
_: شیرین می زنه. عقل درست حسابی نداره.
_: ولی اون لیسانس داره.
_: آره از نظر درسی مشکلی نداشته. ولی رفتاراش نامتعادل بوده. مثل همین که از کتک خوردن خوشش میاد.
_: دیوانگیه! تو میگی واقعاً لذت می بره؟!!
_: آره. اگه کتک نخوره حالش بده. احساس گناه می کنه.
_: چه گناهی؟
_: خدا می دونه. هیچی همینجوری... سادیسمه... مازوخیسمه... یه مرضی هست دیگه. اسمشو بلد نیستم.
_: یعنی پدر نازی هم کتکش می زده؟
_: آره. ولی بعدش میفتاد به گریه و عذرخواهی. چه می دونم. دست بردار.
_: بیچاره...
******************
نازی اینقدر پشت شیشه ی اتاق آی سی یو اشک ریخته که چشمانش می سوخت. خاله یک لیوان آب دستش داد و به زور او را نشاند. پانی نگاهی به او انداخت و زمزمه کرد: هرچی سرش میاد از سادگیشه.
مهرداد غرغر کنان گفت: عاقلی تو رو هم دیدیم.
_: تو خیلی بیشتر از اون که نگران من باشی نگران نازی هستی.
_: اون به کمک احتیاج داره. چرا نمی فهمی؟
_: تو دوسش داری. من می دونم. اعتراف کن که از من برات عزیزتره.
_: چرا چرند میگی؟ هردوی شما برای من دختر خاله هستین. جای خواهرای نداشته ام.
_: یعنی من خواهرتم؟ مهرداد؟ کی تو زندگیته؟
_: اوف پانی بس کن! الان وقت این مسخره بازیاس؟
_: نه نیست. ولی باور کن نازی برای منم عزیزه.
_: باورش سخته.
_: تو که می دونی چرا نمی تونم کمکش کنم. من نمی خوام خودمو فنا کنم.
مهرداد نگاهی به او انداخت. آهی کشید و رو گرداند.
*********************
نازی روی صندلی بیمارستان از خواب بیدار شد. بدنش درد می‌کرد و چشمهای خشکش هنوز می سوختند. کمی جابجا شد. صدای ملایم مردانه ای پرسید: خانم مهناز سپیدی؟
نازی جوابی نداد. به رد کبودی که دستبند روی مچهایش انداخته بود، نگاه کرد.
مرد دوباره پرسید: شما خانم مهناز سپیدی هستین؟
سر بلند کرد و نگاه خسته‌ای به مرد انداخت. چهره اش آرام و اطمینان بخش بود. دوباره سر به زیر انداخت و گفت: بله خودمم.
_: من کامیار پژوهش هستم. وکیل پایه یک دادگستری. از طرف عموتون مامور شدم که وکالت شما رو به عهده بگیرم.
نازی گیج و خواب آلود پرسید: از طرف عموم؟
_: بله آقای سپیدی از مشتریای من هستن که یکی دو تا پرونده هم تاحالا براشون کار کردم. چون نتیجه خوب بوده، این بارم با من تماس گرفتن. با وجود اینکه کارم زیاد بود، ولی نخواستم روشونو زمین بندازم.
نازی با ابروهای بالا رفته نگاهش کرد. خیلی دلش می‌خواست بپرسد: کی هست این آقای سپیدی؟ از کجا فهمیده من تو دردسر افتادم؟ چرا می خواد به من کمک کنه؟ مگر نه اینکه اصلاً منو نمی خوان؟
اما الان وقتش نبود. همین که یک نفر حاضر شده بود که برایش وکیلی استخدام کند، یک دنیا ارزش داشت. البته اگر این آقای وکیل راست می گفت! هرچند دلیلی نداشت دروغ بگوید. مثلاً چی گیرش می آمد؟ نازی که چیزی نداشت. مواد مخد/ی هم که توی کیفش بود که گرفته بودند.
متفکرانه گفت: ازشون متشکرم. همینطور از شما. شما می تونین حکم آزادی منو بگیرین؟
_: اول باید بدونم چه اتفاقی افتاده. تا جایی که بتونم کمکتون می کنم.
نازی سری تکان داد و گفت: هوم. باشه. چی باید بگم؟
_: خب از اولش شروع کنین. اتهامی که بهتون زدن دقیقاً چیه؟
_: تو کیفم تریاک پیدا کردن. مقدارشم کم نبود. این قدری که تو آستر یه کیف دستی بزرگ جا بشه.
_: کار کی بوده؟
_: ناپدریم. اونم دیروز کشته شده. اول فکر کردن من کشتمش. مادرم بیهوش بود. حالا بهوش اومده گفته خودش این کارو کرده. برای دفاع از خودش. یارو داشته به قصد کشت می زدتش.
_: کار همیشگیش بود؟ منظورم آینه که دست بزن داشت؟
_: اوه بله آقا... همیشه میزد.
_: کارش چی بود؟
_: خرید و فروش مواد. منم مجبور می‌کرد براش جابجا کنم. دیروز از خونه فرار کردم. ولی تو راه گرفتنم.
_: کجا می رفتی؟
_: سپیدان. پیش خونواده ی پدریم.
_: پدرتم اونجاست؟
_: نه. وقتی من سه سالم بود فوت کرده.
_: متاسفم.
نازی به پنجره ی اتاق آی سی یو چشم دوخت. وکیل گفت: امیدوارم حال مادرتون هرچه زودتر خوب بشه.
نازی سری تکان داد و چیزی نگفت.
_: بازم تعریف کنین. از کار ناپدری و مشتریاش برام بگین. طرف حساباش کیا بودن؟ مقدار خرید و فروشش در چه حد بود؟ کی می تونه براتون شهادت بده و غیره...
نازی سر به زیر انداخت و آرام شروع به صحبت کرد. هرچه به خاطرش می‌رسید تعریف می کرد. وکیل هم با حوصله سؤال می‌کرد و هرچه به نظرش مهم می‌رسید را یادداشت می کرد.
بعد از یک ساعت حرف زدن نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: وقت شامه. اجازه میدین بقیه ی صحبتامون رو تو یه رستوران که همین نزدیکه ادامه بدیم؟ بعدش شما می تونین برگردین بیمارستان یا می رسونمتون خونه.
_: متشکرم. مزاحمتون نمیشم. من... من پولی ندارم که برای شام بپردازم.
_: پول شام با منه. نگران نباشین. با عموتون حساب می کنم.
_: شاید اون راضی نباشه.
_: خانم چرا بحث می کنین؟ من به خاطر کارم مجبورم که بقیه ی حرفاتونم بشنوم. والا نمی تونم اونطور که باید و شاید ازتون دفاع کنم.
نازی مثل بچه‌ای کتک خورده سر بزیر انداخت و آرام گفت: چشم.
به دنبال وکیل از بیمارستان خارج شد.
رستوران تر و تمیز و نسبتاً شیکی بود. نازی با ناراحتی روی صندلی نشست و به رومیزی دو لایه ی صورتی و سفید چشم دوخت. احساس کثیفی می کرد.
با پریشانی گفت: آقای... آقای وکیل...
_: عرض کردم. کامیار پژوهش هستم.
نازی سر بلند کرد و نگاهش کرد. سری تکان داد و گفت: می دونین آقای پژوهش من هرچی بگم فرقی نمی کنه. شما نمی فهمین. شما هیچ وقت محتاج یه لقمه نون نبودین.
ابروهای وکیل بالا رفت. با نگاهی خندان پرسید: از کجا می دونین؟
_: از اسمتون، از تحصیلاتتون... از انتخاب رستورانتون... شما تو یه خونواده ی درست و حسابی بزرگ شدین.
مرد خندید. بعد توضیح داد: در مورد اسمم مادرم این اسم رو خیلی دوست داشته. از اونجایی که وقت تولد من اوج ناکامی زندگیشون بوده، جنگ و بدبختی و گرسنگی، اسم منو گذاشته کامیار، بلکه بختم بلند باشه و ناکام نمونم. اون وضع هم تا پایان جنگ ادامه داشت. حتی بعد از اون. ما هیچ وقت خیلی پول‌دار نبودیم. هنوزم نیستیم. ولی خونواده ی شریفی دارم. و از این بابت بسیار خدا رو شاکرم. پدر و مادرم تمام تلاششون رو کردن که بچه هاشون درس بخونن و به جایی برسن. من دستشونو می بوسم. ولی همه ی اینا دلیل این نمیشه که من تو ناز و نعمت بزرگ شده باشم. تمام تابستونهای کودکیمو کار کردم. حتی گاهی بقیه ی سالم بعدازظهرا سر کار می رفتم. مکانیکی، شیشه بری، پادویی مغازه ها... هرکار شرافتمندانه ای... حالا خیالتون راحت شد؟ میشه غذاتونو انتخاب کنین و بقیه ی داستانو بگین؟
نازی برای اولین بار خنده ی کوتاهی کرد و پرسید: مگه داشتم قصه تعریف می کردم؟
_: شاید... نگفتی چی می خوری.
_: فرقی نمی کنه.
کامیار نگاهی روی منو انداخت و پرسید: چلو کباب با دوغ؟
_: خوبه. متشکرم.
غذا را سفارش داد. نازی برخاست و گفت: ببخشید. من میرم دستامو بشورم.
_: خواهش می کنم.
********************
پانی نگاهی به فرید انداخت و گفت: از این یارو خوشم نمیاد. به نظر قالتاق می رسه.
_: نه بابا. عموی نازی بهش اطمینان کامل داره. میگه چند سالی هست که می شناستش. یه آشنایی خونوادگی دور. قوم و خویش زنشه. آدم کار درستیه.
_: مطمئنی؟
_: آره بابا وکیل قابلیه!
_: یعنی نازی آزاد میشه؟
فرید قاطعانه گفت: باید بشه.
_: بعدش چی میشه؟
_: نمی دونم.
هژیر گفت: خوشم اومد یارو درد کشیده است. حرف نازی رو می فهمه.
پانی با تشر گفت: تو دیگه حرف نزن! می‌کوبم تو دهنت! هرچی بدبختی هست زیر سر توئه. باید دارت بزنن.
_: دارم بزنن؟ برای اینکه دنیا رو از وجود اون موجود کثیف پاک کردم؟ یه دستخوشم طلبکارم!
_: بابت این بدبختی ای که درست کردی؟
_: چند بار بگم؟ من می‌خواستم نازی رو نجات بدم. می‌خواستم خوشبخت بشه. می خواستم...
_: بسه دیگه.
هژیر درهم رفت و از گوشه ی چشم به چشمهای آتشین پانی نگاه کرد. زیر لب غرغر کرد: چه بداخلاق!
_: با این همه بدبختی باید خوش اخلاقم باشم؟
_: از این بدبخت ترم میشد باشیم.
_: فکر نمی کنم.
فرید ضربه ی ملایمی سر شانه ی پانی زد و گفت: آروم باش. بذار ببینیم آقای وکیل چه می کنه.
پانی آه بلندی کشید و از دور نگاهی به وکیل انداخت. با دندانهای بهم فشرده غرید: می خوام برم سر میزشون بشینم.
فرید اخمی کرد و گفت: ما توافق کردیم پانی. بذار نازی خودش حرف بزنه.
_: این دست و پا چلفتی همه چی رو خراب می کنه.
_: آروم باش پانی. بسپرش دست وکیل. اینجا دادگاه نیست. رستورانه. بذار نازی همه چی رو تعریف کنه.
_: چی رو تعریف کنه؟ اون نصف داستان رو نمی دونه. اصلاً نمی دونه این کار هژیر بوده!
_: بهتر. اینجوری طبیعی تر از خودش دفاع می کنه.
هژیر گفت: من برم سر میزشون؟ گشنمه!
فرید و پانی همزمان به طرف هژیر برگشتند. کم مانده بود لهش کنند!
هژیر دست و پایش را جمع کرد و گفت: خیلی خب... نمیرم.
پانی سری تکان داد: اینجوری بهتره.
رو به فرید کرد و پرسید: به نظرت بهتر نیست تا روز دادگاه یه جا زندونیش کنیم؟ می‌ترسم بره حرفی بزنه، اوضاع از اینی که هست خراب تر بشه.
فرید پوزخندی زد و پرسید: مثلاً کجا؟
_: چه فرقی می کنه؟ مهم آینه که دستش به نازی و وکیل و بقیه نرسه.
_: بد نیست.
هژیر التماس کنان گفت: نه خواهش می کنم. قول میدم کاری به کارش نداشته باشم. اصلاً هر حرفی بخوام بزنم اجازه می گیرم. قول میدم. خواهش می کنم.
فرید نگاهی به او کرد و گفت: باشه. قول دادیا.
پانی گفت: بدون اجازه ی من آبم نمی خوری!
_: چشم. دستشویی برم؟
_: بی مزه! حالا وقت نمک پرونیه؟!
_: نه جدی میگم. می خوام برم دستشویی. بس جوش به دل آدم میندازین، بندش میگیره.
فرید ا برویی بالا انداخت و پرسید: آدم؟!
پانی با چندش رو گرداند و گفت: اه! فرید برو همراش یه غلطی نکنه.
فرید دست از زیر چانه اش برداشت و گفت: چشم خانم رئیس. بزن بریم بچه.
********************
پانی پشت صندوق نشست و نیم نگاهی به جای خالی مهرداد انداخت. انتظارش زیاد طول نکشید. مهرداد هم رسید و سر جایش نشست. سلام سردی کرد و مشغول کارش شد.
پانی آرام پرسید: با من قهری؟
_: باید قهر باشم؟
_: تحویل نمی گیری.
_: من از خودم دلخورم. از اینکه به حرف تو گوش کردم. از اینکه خزعبلاتتو باور کردم. ولی مهم نیست. نازی در چه حاله؟
_: نازی نازی نازی... نازی توپ توپه! عموش براش وکیل گرفته. همین روزا تبرئه میشه و خلاص! اون وقت باز من می مونم و تو...
_: مزخرف نگو. بگو ببینم وکیل از کجا آورده؟
_: عموش براش استخدام کرده.
_: عموش؟ عموش کیه دیگه؟
_: ظاهراً یه عمو داشته. شایدم بیشتر. فرید باهاشون آشنائه. چند باری رفته سپیدان دیدتشون. یعنی از قدیم می شناخته. وقتی نازی بچه بوده باباش هردوشونو برده سپیدان.
_: چرا تا حالا رو نکرده بود؟
_: اونا مادرشو نمی خوان. فقط خودشو قبول دارن.
_: باز گلی به جمالشون که خودشو قبول دارن و حاضر شدن براش وکیل بگیرن. وکیلش چه جوریاس؟ آبی ازش گرم میشه یا نه؟
_: فرید میگه قابل اعتماده. یعنی آشنای عموشه. عموئه قبولش داره.
_: خوبه. خدا کنه تبرئه شه. اگه بتونه ثابت کنه که به میل خودش این کارو نکرده حله. خدا کنه خاله خوب شه. شهادتش تو دادگاه مهمه.
_: هوم. امیدوارم.
********************
فرید قدم به خیابان گذاشت. سوز سردی صورتش را شلاق زد. یقه ی کاپشنش را بالا کشید و به طرف اغذیه فروشی میلاد رفت. دلش برای دیدن سونیا پر می کشید. داشت فکر می‌کرد کاش میشد هدیه‌ای برایش بخرد. تا بحال به او هدیه نداده بود. یعنی چی می‌توانست بخرد؟ چی می‌توانست دخترک را خوشحال کند؟
غرق فکر به مغازه رسید. چراغهای نئون مغازه می درخشیدند. لبخندی لبریز از آرامش به صورتش نشست. در را باز کرد و نگاهی به اطراف انداخت. با دیدن دخترک خندان لبخندش عریض تر شد. اما چند لحظه بعد خنده بر لبش خشکید. سونیا سر یکی از میزها نشسته بود. روبرویش مهرداد بود که با لبخندی عاشقانه نگاهش می کرد. فرید ناباورانه خشکش زد. باور نمی کرد. حتماً اشتباهی شده بود. تَوَهّم بود. لااقل این مهرداد نبود. شاید یک نفر دیگر بود. یکی از برادران سونیا مثلاً...
همان موقع پانی هم وارد شد. با دیدن مهرداد انگار او را هم برق گرفت! فرید خواست قدمی بردارد، اما پانی او را پس زد و گفت: بذار من خدمتش برسم. توی نازک نارنجی بلد نیستی دعوا کنی.
فرید ناامیدانه گفت: نه پانی. بذار خودم درستش کنم. این مشکل منه.
پانی برگشت و نگاهی خشمناک به او انداخت. با عصبانیت گفت: مشکل تو؟ نخیر مشکل منه. سونیا به نظر تو فقط یه دختر خوشگله. ولی مهرداد برای من همه چیزه. من به زودی باهاش عروسی می کنم.
_: اینطور نیست. من عاشق سونیام.
_: می دونی که رسیدن به سونیا به این راحتی نیست. قبل از اینکه تو تکون بخوری من با مهرداد ازدواج کردم.
_: مزخرف نگو. مهرداد به تو هیچ قولی نداده. الانم با یکی دیگه اس.
_: بعله با سونیا جون تو! ما سر چی داریم دعوا می‌کنیم فرید؟! بذار برم اینا رو از هم جدا کنم. جان سونیا جلو نیا همه چی رو بهم بریزی.
_: پانی خرابش کردی میام ها!
_: وایسا ببین که الان مهرداد پا میشه و ازم عذرخواهی می کنه. من ازش قول می‌گیرم که دیگه به هیچ دختری نگاه چپ نکنه.
_: اونم میگه چشم. می دونی که عاشق نازی هم هست.
_: نخیر نیست!
_: هست!
_: میگم نیست! نازی فقط براش یه دختر خاله است!
_: تو هم همینطور. عوضش هر شب با یکی میره بیرون. بذار برم عشق پاکمو از دست این دیو سیرت نجات بدم.
_: دیو سیرت خودتی فرید! مهرداد با هیچ‌کس نیست. مهرداد عاشق منه!
_: به جای اینکه انرژی تو کنار من حروم کنی برو ببین چکار می تونی بکنی.
_: به تو هم میگن مرد؟!
_: خودت گفتی تو بهتر بلدی. از اون گذشته من از برادراش می ترسم.
_: ترسوی عوضی. معلومه که خودم میرم.
پانی رو گرداند و خشمناک جلو رفت.
مهرداد با دیدن او با تعجب پرسید: تو اینجا چکار می کنی؟
سونیا از جا برخاست و با تردید نگاهش کرد. پانی نگاهی عصبانی به سونیا انداخت و دوباره چشم به مهرداد دوخت. مهرداد با ناراحتی پرسید: چی شده؟
_: خانم کی باشن؟
_: سونیا نامزد منه.
_: چی چی شما؟ مهرداد یک بار دیگه تکرار کن.
_: نامزد من. منظورت چیه؟ صداتو بیار پایین.
_: نامزد تو فقط منم. من! درست نگاه کن.
_: پانی دیوونه بازی در نیار. من کی از تو خواستگاری کردم؟
سونیا با تردید پرسید: این چی میگه؟
مهرداد با پریشانی گفت: چیز مهمی نیست عزیزم. دختر خاله‌ام یکم مشکل داره.
_: یعنی چی؟
پانی داد زد: مهرداد مزخرف نگو. من حالم خوبه. اونی که حالش خوب نیست تویی!
_: پانی آبروریزی نکن.
برادرهای سونیا جلو آمدند. یکی از آن‌ها پرسید: موضوع چیه؟
فرید جلو آمد و آرام گفت: پانی بیا بریم. بذار برای بعد.
برادر بزرگ‌تر سونیا به طرف فرید برگشت و با عصبانیت گفت: تویی؟ دیگه از پاتو اینجا بذاری، جفت پاهاتو قلم می‌کنم. برو بیرون.
فرید بازوی پانی را کشید و گفت: بریم پانی.
پانی اصلاً دلش نمی‌خواست میدان را خالی کند. اما نگاه خشمناک برادرهای سونیا، اجازه ی ماندن را به او نمی داد. پس ناامیدانه به دنبال فرید از در خارج شد. کمی دورتر از مغازه، هر دو توی تاریکی ایستادند. از دور مهرداد و سونیا را که هنوز سر میز نشسته بودند، می دیدند. صدای مهرداد به گوششان نمی رسید، ولی معلوم بود که دارد توضیح می‌دهد و التماس می کند.
پانی پیروزمندانه گفت: از میدون بدرش کردم. دیگه نمی تونه به مهرداد اعتماد کنه. حالا مهرداد مال خودمه.
فرید سری تکان داد و گفت: سونیا هم مال منه.
_: به همین خیال باش. با اون برادرای غول تشنش عمراً دستت بهش برسه.
_: می رسه. من مطمئنم.
_: نمیشه.
_: بس کن پانی.
_: راستی هژیر کجاست؟
_: الان دیگه باید خوابیده باشه. این بچه نمی تونه تا دیروقت بیدار بمونه. خیالت راحت.
_: نازی چی؟
_: می مونه بیمارستان.
_: رو اون صندلی های سفت و ناراحت؟
_: چاره‌ای نداره.
_: می تونه بره خونه.
_: فکر نمی کنم. ترجیح میده پیش مادرش بمونه.
_: منم بودم دلم نمی‌خواست برم تو خونه ای که دیروز یه نفر توش کشته شده.
_: نگران نباش روحش اونجا نمونده.
_: کی تضمین می کنه؟
_: بس کن پانی. نمی خوای بگی که به این مزخرفات اعتقاد داری؟
_: من به اندازه ی تو خوشبین نیستم.
_: منم خوشبین نیستم. واقع بینم.
_: واقع‌بینی تو رو هم دارم می‌بینم فرید خان!
_: منظورت چیه؟
_: هیچی. فراموشش کن.
من کیم؟ (۲)
سلام دوستان :)
انشاالله خوب و خوش و سلامت باشین :)
این هم قسمت بعدی که امیدوارم جالب باشه.
پ.ن 1. جنایی نویس نبودم که با کمک رفیق شفیق و الهام بانو شدم! اگر این داستان هیجانش رفت بالا دعاشو به جان رفیق شفیق و خواهرجونش بکنین. اگر هم لوس شد به الهام بانو فحش بدین!
پ.ن 2. این پست رو به سیلور عزیزم تقدیم می کنم. به یاد اون قصه ای که شخصیت اولش اسمش پانی بود و نیمه کاره موند و ما رو گذاشتی تو خماری!
پ.ن 3. اگر سیم کارت بین المللی می خواین به اینجا سر بزنین.
پ.ن 4. ماجده جان از لطفت ممنونم.
پ.ن 5. بالاخره موفق شدم یه خمیر عالی در بیارم. دست ایشون درد نکنه.
پ.ن آخری! خوشم اومد لینک بدم هی!
هژیر به دیوار تکیه داد و پرسید: برم استشهاد جمع کنم؟
_: بدبخت پای خودتم گیره. منم همینطور. استشهاد چی چی رو جمع کنی؟ اهل محل می دونن که من و تو پخش کننده ایم.
_: خب وقتی بهشون بگیم که مجبورمون می کنه، کمکمون می کنن.
_: کی باور می کنه؟ به اندازه‌ای دیده شدیم که باور کنن خودمونم این کاره ایم. نه هژیر نمیشه.
_: به پلیس که می تونم زنگ بزنم. هوم؟
_: آره می تونی. ولی چی می خوای بگی که قانع بشن؟
هژیر شانه ای بالا انداخت و گفت: هرچی. فقط تو جونتو بردار و برو.
_: تو چی؟ تو رو نگیرن.
_: نه بابا. من بلدم مواظب خودم باشم.
_: آخه کجا برم؟
_: باز شروع کردی؟ فعلاً برو خونه خالت. اول صبحه. بعد بپرس ببین ده بابات کجاست. منم این دور و بر می مونم ببینم چی میشه.
_: باشه. بذار برای آخرین بار با مامانم حرف بزنم. شاید بتونم راضیش کنم که بیاد.
_: فقط زود باش. کارت تموم شد بگو من به پلیس زنگ بزنم.
_: باشه.
نازی ناامیدانه گفت: مامان بیا بریم. اینجا جای ما نیست.
_: جای تو نه... نیست. برو. اگر جای بهتری سراغ داری. برو ببین خاله‌ات می تونه کاری برات بکنه؟
_: تو چی؟ بیا بریم.
_: نه. من نمیام. تو برو. من دارم تقاص بدیهایی که به پدرم کردم پس میدم.
_: مامان تو سالهاست که تقاص پس دادی. بیا بریم دیگه.
_: نه دیگه. این آخر عمری بذار تو خونه ی خودم باشم.
_: اگه جایی پیدا کردم میام سراغت. به زورم که شده می برمت.
_: برو. خدا به همراهت.
نازی با پریشانی وسایل اندکش را جمع کرد. ده بار برگشت و مادرش را نگاه کرد. نمی‌دانست دوباره او را می‌بیند یا نه. بین رفتن و ماندن مردد بود؛ مادرش او را راهی کرد.
_: برو عزیز من. برو. اگر ناامید شدی برگرد. اینجا همیشه خونه ی توئه. من می مونم و نمی ذارم پلای پشت سرت خراب بشه. برو.
در آغوشش کشید و دوباره گفت: برو، برات دعا می کنم.
_: متشکرم مامان. خیلی زود برمی‌گردم و می برمت.
_: خوشبختی تو برای من کافیه. اگر جایی فقط برای تو هم باشه، خوشحال میشم. نگران من نباش.
نازی آهی کشید و قبل از اینکه از در بیرون برود پرسید: فقط بهم بگو کجا می تونم خونواده ی پدریمو پیدا کنم؟
مادرش چند لحظه عمیق نگاهش کرد. بعد آرام گفت: اونا تو رو نمی پذیرن. همونطور که منو قبول نکردن. ولی این حقته که بدونی. یه ده نزدیک لاله زار. اسمش هست سپیدان. بیشتر از این نمی دونم. من هیچ وقت نرفتم.
نازی چند لحظه نگاهش کرد. انگار می‌خواست خوب تصویرش را به خاطر بسپرد. بعد بدون خداحافظی بیرون رفت. پشت در اشکهایش جاری شدند.
هژیر به آرامی گفت: بیا برو دیگه. نباید ناامید بشی.
_: حالا می دونم خونواده ی پدرم کجان. باید برم سپیدان.
_: نه اول باید بری در خونه ی خاله ات.
_: نه میرم سپیدان.
_: بدون پول؟
_: دلم نمی خواد ازش پول بگیرم.
_: منم که ماشین ندارم تو رو ببرم سپیدان. اصلاً کجا هست این سپیدان؟
_: یه جایی نزدیک لاله زار.
_: مشکل دو تا شد!
_: ولش کن هژیر. با تو که نمیرم. راننده ی اتوبوسم بلده. بالاخره اتوبوسی تاکسی ای یه وسیله‌ای پیدا می کنم.
_: ندزدنت تو راه!
_: اینقدر نترس.
_: من نگرانتم. از خاله‌ات به قدر چند روزی پول بگیر.
_: ببینم چقدر میده.
_: برو بسلامت. خدا به همراهت.
_: خداحافظ.
از کوچه بیرون زد و آرام آرام راه افتاد. پیاده یک ساعتی طول کشید تا به خانه ی خاله‌اش رسید. دفعه ی قبل حدود یک سال قبل بود که با مادرش به اینجا آمده بود. یک دم غروب... یواشکی. چند دقیقه‌ای آمده بودند و رفته بودند.
آهی کشید. ساعت نداشت. ولی احتمالاً هنوز 9 نشده بود. اول صبح بود که از خانه بیرون زده بود.
پشت در خانه ی خاله‌اش ایستاد. کوچه خلوت بود. حتی پرنده هم پر نمیزد. نگاهی به اطراف انداخت. دستش را تا روی زنگ بالا آورد، ولی بدون اینکه زنگ بزند پایین انداخت. از اینکه گدایی کند متنفر بود. دوباره نگاهی به کیف پول کهنه و خالیش انداخت. تا سپیدان پیاده نمی‌توانست برود. کیفش را بست و به زنگ نگاه کرد. در خانه بدون اینکه زنگ را فشرده باشد، باز شد.
نازی که جا خورده بود، یک قدم عقب رفت و با ترس سلام کرد.
مهرداد با تعجب گفت: سلام. اینجا چکار می کنی؟
_: من... من اومدم... من.. خاله هست؟ می خوام خاله رو ببینم.
_: نه خونه نیست. مدرسه اس. می دونی که.
_: هان... نه... یادم نبود.
_: چیزی شده؟
نازی نگاهش کرد. مهرداد حتماً از اینکه او را آنجا میدید ناراحت بود. لابد خجالت می کشید. یا می‌ترسید یا اقوام سر برسند. نازی بدون حرف رو گرداند و رفت.
********************
پانته آ نفس نفس زنان به فروشگاه رسید. دیر شده بود. از در جلویی وارد شد. نگاهی به اطراف انداخت. خیلی شلوغ نبود. خودش را پشت صندوق رساند و نشست. با عجله سلامی به مهرداد کرد و مشغول کارش شد.
مهرداد به آرامی گفت: سلام. خوبی؟
_: خوبم. تو خوبی؟
_: بد نیستم. چه خبر؟
_: خبرا پیش شماست. چته؟
_: نازی اومده بود در خونمون.
_: هوم. خب؟
_: هیچی نگفت. رفت.
_: لابد پول می خواست.
_: اگه می‌فهمیدم بهش می دادم.
_: بیخود. لازم داشته باشه خودم بهش میدم.
_: خب چرا نمیدی؟
_: بدم که اون ناپدری احمق هپلی هپوشون کنه؟ عمراً!
_: لابد خیلی مستأصل بود که اومده بود سراغ من.
_: سراغ تو نیومده بود، سراغ خاله‌اش اومده بود. اگه خاله شو دیده بود که ازش می گرفت.
_: پانی اینقدر بدجنس نباش.
_: مهرداد... میشه تمومش کنی؟ اون اگه عرضه داشت خودشو از اون جهنم می‌کشید بیرون.
_: باید کمکش کنی. باید کمکش کنیم. پانی خواهش می کنم.
_: تمومش کن مهرداد.
_: بهش پول بده. اگه می‌ترسی پولات رو باد ببره، من میدم.
_: لازم نکرده. خودم دارم.
_: اون احتیاج به دکتر داره.
_: نخیر از من و تو حالش بهتره. نگران نباش.
مهرداد سری تکان داد. پانی گاهی خیلی تلخ میشد. خیلی....
********************
فرید از تلفن عمومی به سونیا تلفن زد. گوشی را برادرش برداشت. فرید آهی کشید و فکر کرد: حتی موبایلشم دست خودش نیست!
صدایش را نازک کرد و طبق قرارشان گفت: سلام من پونه هستم. می تونم با سونیا صحبت کنم؟
_: نخیر نمی تونی.
لعنتی! صدایش را شناخت! قطع کرد. دوباره راه افتاد. دست تو جیبش برد. کارت بانکش را بیرون کشید. کمی پول از عابربانک گرفت و به راهش ادامه داد.
باز به تلفن عمومی رسید و به سونیا زنگ زد. این بار خودش برداشت. طبق قرارشان سریع گفت: سلام من پونه ام.
_: سلام! خوبی؟ کجایی تو؟
_: خوبم. تو خوبی؟
_: مرسی. کجایی؟
_: تو خیابون. خواستم بگم امشب نمیام. دارم میرم مسافرت.
_: کجا داری میری؟
_: یه سفر کاریه. چند روزی نیستم. مواظب خودت باش.
_: تو هم همینطور.
_: شب بخیر.
_: شب تو هم بخیر عزیزم.
فرید گوشی را گذاشت و به سیاهی شب چشم دوخت. دلش می‌خواست قبل از رفتن سونیا را می دید. اما فرصتی نداشت. دوباره راه افتاد.
*********************
نازی توی ایستگاه اتوبوس ناامیدانه وول می خورد. نمی‌دانست چه کند. راننده گفت: این آخرین خط امشبه. میای یا نه؟
_: فکر نمی‌کنم پولم کافی باشه.
دیروقت بود. پول نداشت. از تنهایی هم می ترسید. کاش هژیر هم آمده بود. کاش تنها نبود. کاش مجبور نبود به دنبال خانواده‌ای برود که به احتمال قریب به یقین او را نمی پذیرفتند.
ایستگاه اتوبوس شلوغ بود. کارگران روزمزد دهات اطراف به خانه هایشان برمیگشتند. نازی به اطراف چشم گرداند. دنبال قیافه ی قابل اعتمادی می‌گشت که به او رو کند. حتی یک زن هم آنجا نبود.
با دیدن هژیر انگار جان تازه‌ای یافت. با تعجب پرسید: تو اینجا چکار می کنی؟!
_: دلم آروم نگرفت. بیا بریم.
_: پول ندارم.
_: این‌ام پول. بدو جا می مونیم.
_: از کجا آوردی؟
_: ندزدیدم. بیا.
_: هژیر تو که صبح پول نداشتی!
_: فرید بهم داد.
_: فرید کیه؟
_: به تو چه. بیا دیگه.
جزو آخرین نفرات سوار اتوبوس شدند. نازی نشست و هژیر که جا نداشت، ایستاد. نازی با ناراحتی گفت: بشین هژیر خسته میشی. خیلی راهه.
_: نه الان راحتم. هروقت خسته شدم جابجا میشیم.
_: نگفتی فرید کیه؟
_: یه آشنا.
_: چه آشنایی؟ چرا من نمی شناسمش؟
_: مگه تو تمام آشناهای منو می شناسی؟ گیر دادی آبجی خانم.
_: ازش قرض کردی؟
_: نه بابا حالا حالاها بهم بدهکاره. تو ایستگاه گیرش آوردم ازش گرفتم.
_: کجا بود؟ تو همین اتوبوسه؟
_: نخیر! اصلاً برای چی می خوای ببینیش؟ چه نفعی برات داره؟
_: می خوام ازش تشکر کنم.
_: برای چی؟ گفتم که، بهم بدهکاره. روزا داره حق منو می خوره.
_: تو که هیچ وقت پولی نداشتی. چطور بهت بدهکاره؟
_: مال قدیمه.
_: نه اینکه الان سنی ازت گذشته! کم چرند بگو بچه.
_: آخر شبه. بگیر بخواب. دست از سر کچلم بردار.
_: چطور بخوابم؟ خونوادمو از کجا پیدا کنم؟ نصف شبی تو لاله‌زار کجا بریم؟
_: می‌خواستی زودتر راه بیفتی.
_: نشد. ایستگاه رو پیدا نمی کردم. من چه می دونستم از کجا میشه رفت لاله زار؟
_: فکر می‌کردم می دونی. می پرسیدی بهت می گفتم.
_: تو اینجاها رو بلدی؟
_: من این شهر رو مثل کف دستم بلدم.
_: لاله زارم رفتی؟
_: نه نرفتم. ولی شنیدم جای سردیه. لباس گرم داری؟
_: نه بابا. نترس. بادمجون بم آفت نداره.
_: بادمجون خانم! حالا هرچی داری بپوش سرما نخوری بیفتی رو دستمون. بعدم آروم بخواب. رسیدیم بیدارت می کنم.
_: ولی تو همینطور سر پا؟
_: اینقدر نگران نباش. اصلاً دراز می‌کشم کف اتوبوس راحت می خوابم. خوبه؟
_: سرده.
_: من سردم نیست. مراقب خودت باش.
چشمهایش را بست. خواب بود که اتوبوس جلوی پلیس راه ایستاد. یک سرباز بالا آمد و با صدای بلند پرسید: شما یه زن همراتونه؟
نازی چشمهایش را باز کرد و گیج نگاهش کرد. مسافران او را نشان دادند. سرباز به طرفش آمد و پرسید: اسمت چیه؟
_: نازی.
سرباز داد زد: اسم کاملتو بگو.
_: مهناز سپیدی.
_: پیاده شو.
_: برای چی؟
_: تو بازداشتی.
هژیر داد زد: ولی آخه چرا؟ به چه جرمی؟
سرباز با اخم گفت: بعداً معلوم میشه. بیا پایین.
نازی از جا برخاست. هژیر به دنبالش آمد و گفت: هرجا ببرنت منم میام.
اما نازی جوابی نداد.
هژیر را راه ندادند. سرباز نازی را توی اتاقک پاسگاه هل داد و نگذاشت هژیر بیاید. توی پاسگاه وسایلش را گشتند. آستر مندرس کیفش را پاره کردند. پر از تریا*ک بود. نازی وحشتزده سر برداشت و با بغض گفت: مال من نیست.
افسری که کیفش را پاره کرده بود، خنده ی زشتی کرد و گفت: که مال تو نیست. هان؟
بیسیمش روشن شد. مخاطبش سراغ نازی را می گرفت. افسر گفت: پیداش کردیم. الان میاریمش کلانتری.
به دستهایش دستبند زدند و او را توی ماشین پلیس انداختند.
عقب کسی نبود. افسر جلو نشست و یک سرباز هم رانندگی می کرد. نازی بیصدا گریه می کرد.
سرگرد داد زد: خفه شو.
نازی به سختی گریه‌اش را کنترل کرد و ساکت شد. بالاخره به شهر رسیدند و مستقیم به کلانتری رفتند. سربازی او را تحویل گرفت و به اتاق بازپرسی برد. بازپرس یک زن بود. یک ناظر هم توی اتاق بود.
نازی با دیدن بازپرس با بغض گفت: سلام خانوم. تو رو خدا کمکم کنین. اون تریاکا مال من نیست. حتماً اون لعنتی گذاشته تو کیفم.
_: منظورت کیه؟
_: همونی که لوم داده! خودش گذاشته خودشم شماها رو فرستاده دنبالم. هوشنگ. همه ی این آتیشا از گور اون بلند میشه.
_: اون هنوز گوری نداره که آتیش از روش بلند بشه. جونیم نداره که تو رو لو بده.
_: به ظاهر موش مرده اش نگاه نکنین. اون سگ جون تر از این حرفائه.
_: ولی این دفعه واقعاً مرده. به گفته ی شهودم بعد از مردنش تو از خونه اش اومدی بیرون.
_: مرده؟!!! هوشنگ مرده؟
_: بله مرده. می خوای بگی خبر نداری؟
_: وقتی من از خونه اومدم بیرون زنده بود. خواب بود. شایدم مرده بود. نمی دونم. لابد زیادی کشیده بود. نوش جونش. حال مادرم خوبه؟
_: نخیر. مثل اینکه می خوای به کلی انکار کنی. ولی نمی تونی. بیش از این حرفا شاهد داری.
_: چی رو انکار کنم؟
_: مگه تو برای اون یارو مواد پخش نمی کردی؟
_: منو مجبور می کرد. دست خودم نبود. اگه گوش نمی‌کردم منو می کشت.
_: عجب! پس این دفعه که تو اونو کشتی چرا موادو برداشتی؟ حیف بود نه؟ مشتریت کجا منتظر بود؟ لاله زار؟
_: گفتم که اینا رو من تو کیفم نذاشتم.
_: خب اون گذاشت. بعد دیدی حیفه که بری و این همه پول بگیری و بعد بیاری دو دستی بدی دستش. گفتی اینو که دماغشو بگیرم جونش درمیاد. بذار بگیرم.
_: چی دارین میگین؟ این کار من نبوده. اصلاً کشته نشده. حتماً خودش مرده.
_: با چماق خودکشی کرده؟!
_: یعنی چی؟ مادرم کجاست؟
_: بیمارستانه. هنوز بهوش نیومده. دعا کن بیاد. جرمت از این سنگینتر نشه. هرچند... فرقیم نمی کنه. دوبار که اعدام نمیشی.
نازی بهت زده نگاهش کرد. بالاخره پرسید: یه نفر مادرمو کتک زده؟ من باید ببینمش!
_: اگه نگرانشی چرا کتکش زدی؟ فکر نمی‌کردی اینطوری بشه، نه؟
_: من این کارو نکردم. من این کارو نکردم. من این کارو نکردم.
********************
فرید به دیوار روبرویش نگاه کرد. به سونیا گفته بود دو سه روزه برمی گردد. اما همان وقتی که خداحافظی می کرد، هم مطمئن نبود که برمی گردد، یا اگر برگردد می‌تواند به سونیا برسد.
اوضاع دم بدم پیچیده‌تر میشد. حالا که نازی گیر افتاده بود و هژیر هم خودش را گم و گور کرده بود، چه باید می کرد؟ پانته آ کجا بود؟ هنوز هم نمی‌خواست به نازی کمک کند؟ به فرض که می خواست. مگر چقدر پول داشت؟ یک ملیون؟ دو ملیون؟ … به اندازه ی دیه که نمیشد. کاش اقلاً یک وکیل درست و حسابی برای نازی اجیر می کرد. کاش نمی گفت حقش است. نازی حقش نبود.
آه بلندی کشید. سونیا الان چه می کرد؟ خوابیده بود؟ تو ذهن فرید چشمهای زیبایش او را عاشقانه نگاه می کردند. واقعاً سونیا عاشقش بود؟ فرید دلش می‌خواست اینطور وانمود کند. هرچه بود خودش که عاشق بود. هرچند که موقعیتش را نداشت. نمی‌توانست برود خواستگاری. ولی بالاخره جور میشد. می‌دانست که می شود. باید میشد. فقط اگر نازی آزاد میشد... اگر خیالش از جانب نازی راحت میشد می‌توانست دنبال زندگی خودش برود.
فرید نفس عمیقی کشید. توی دلش به پانته آ التماس کرد: پانی خواهش می کنم...
*********************
پانته آ به مهرداد تلفن زد.
_: الو مهرداد؟ سلام.
_: سلام. تویی پانی؟
_: آره...
_: خوبی؟
_: نه اگه خوب بودم که به تو زنگ نمی زدم. گوش کن.
_: چه خبره اول صبحی؟ کجایی تو؟ چی شده؟
_: یه دقه بذار حرف بزنم. دهه... سند داری مهرداد؟
_: سند؟! سندم کجا بوده؟ چه خبره؟
_: تو حسابت چقدر پول داری؟
_: چقدر می خوای؟
_: سی چهل ملیون... شایدم بیشتر. نمی دونم.
_: حالت خوبه پانی؟ چرا راست و حسینی نمیگی چی شده؟
_: نازی رو گرفتن.
_: ای بابا... بالاخره این مظلومیتش کار دستش داد. هی میگم بذار کمکش کنم. نمی ذاری که!
_: این دفعه قضیه مظلومیت نیست. به جرم قتل گرفتنش.
_: چی؟!! یا قمر بنی هاشم... مرتیکه رو کشت؟
_: اون که نکشته. ولی اینطور میگن.... مادرشم بیمارستانه.
_: خدای من!
_: حالا میای سند بذاری یا نه؟
_: میام. بذار ببینم از کجا می تونم سند جور کنم.
********************
نزدیک ظهر بود. در زندان باز شد. زندانبان گفت: مهناز سپیدی... بیا بیرون.
نازی با ناباوری پرسید: آزادم؟
_: فعلاً سند گذاشتن برات. تا روز دادگاه آزادی. پنج‌شنبه همین هفته.
نازی آهی کشید و لبخندی زد. در حالی که همراه زن می رفت، پرسید: کی برام سند گذاشته؟
_: نمی دونم.
_: حال مادرم چطوره؟
_: نمی دونم.
نازی نگاهش کرد. ترجیح داد دیگر چیزی نپرسد. با دیدن خاله‌اش که داشت می گریست، فهمید کی سند گذاشته است. خود را در آغوشش انداخت و هر دو سخت گریستند.
بعد از چند دقیقه سر برداشت. کمی آن طرف تر مهرداد به دیوار تکیه زده بود. نازی با بغض و خجالت سلام کرد. با خودش فکر کرد: همین دیروز که می‌خواستم ازش پول بگیرم از خجالت اینکه همچو دختری دختر خالشه سرشو انداخت پایین، حالا که دخترخالشو به جرم قتل گرفتن، چی فکر می کنه!
بیرون که آمدند، خاله با گریه گفت: بیا بریم. مادرت نگرانته.
_: بهوش اومده؟
_: آره. ساعت شش صبح بود که به من زنگ زدند.
_: از پاسگاه؟
_: نه از بیمارستان. مادرت نمی دونست کجایی. مهرداد پیدات کرد.
نازی نگاهی به مهرداد انداخت. با فاصله ی چند قدم کنار مادرش راه می رفت. به نازی نگاه نمی کرد.
_: نگفت کی این کارو کرده؟
_: چرا... گفت یارو داشته کتکش می زده، مادرتم یه چوب پیدا می کنه میزنه تو سرش. اونم مادرتو هل میده که عقب عقب رفته و خورده به پیش بخاری و دیگه چیزی نفهمیده. میگه همه ی این داستانا بعد از رفتن تو بوده. در حالی که همسایه ها گفتن وقتی تو بودی سروصدا میومده. ولی بازم کسی مطمئن نبوده. مادرت خیلی با اطمینان گفت، پلیسم به خاطر همین اجازه داد با وثیقه آزاد بشی. البته هنوز باید دادگاه تشکیل بشه و این حرفا... نمی دونم. خدا کنه تبرئه بشی.
نازی فکر کرد: از قتل معاف بشم، جرم حمل مواد چی؟ البته هرچی باشه از قاتل بودن بهتره...
**********************