ماه نو

داستان دنباله دار

ماه نو

داستان دنباله دار

شوق کعبه عشق خانه (23)

سلام به روی ماه عزیزان جان

ببخشید که اینقدر طول کشید و دیر شد. از همیشه شلوغتر بودم. گرفتار روزمرگیهایی به اسم زندگی.... سفر و حضر و عروسی و فوت ناگهانی و نامزدی و مریض داری و.... همه چی کنار هم.... خدایا شکرت.... نیمه دوم تعطیلات با ماشین رفتیم مشهد. به یاد همتون بودم. اینقدر شلوغ بودم که نشد قبلش خداحافظی کنم. بعدشم هرکار می کردم نمیشد بیام سر بزنم. دیگه از دیشب دل رو یه دل کردم و نشستم به نوشتن. کلی خیاطی دارم که موندن پشت این قسمت داستان.... خدا کنه امروز به همشون برسم.





ده روز از سفر پر ماجرایشان گذشت. هنوز مکه بودند و هنوز موسم حج نرسیده بود. هرروز اول زیارت بعد گردش و خرید و این طرف و آن طرف. ریحانه به عمرش این همه خوش نگذرانده بود! تمام پولشان صرف تاکسی میشد. همه ی فروشگاههای دور و نزدیک شهر را می گشتند. پول زیادی هم برای خرید نداشتند. در نتیجه فقط گردش می کردند و در نهایت کمی خوراکی می خریدند. مادرجون هم برای زیارت همراهشان میشد و بعد از حرم به اصرار به تنهایی به هتل برمی گشت. اهل خرید و گردش نبود، دلش هم نمی آمد مزاحم زوج جوان بشود.

آن روز بعدازظهر ریحانه اتفاقاً به هتل برگشته بود. توی اتاق مشغول استراحت بود تا عصر بشود و دوباره با حمید بیرون بروند.

روی تخت لم داده بود و بحث هم اتاقیها را تماشا می کرد. رعنا با شوهرش دعوا کرده بود و عصبانی بود. خواهرش ریحانه حق را به شوهرش میداد و لیلی به شدت از رعنا دفاع می کرد. یک دفعه لیلی به طرف ریحانه برگشت و به تندی پرسید: تو چرا به جای اظهار نظر هی لبخند ملیح می زنی؟

ریحانه خندید و پرسید: چی بگم؟

رعنا گفت: از من دفاع کن جبهه مون سنگین بشه.

ریحانه با لبخند پرسید: حیف نیست دعوا می کنین؟ من الان دو ساعته حمید رو ندیدم دلم براش تنگ شده.

=: حساب توئه تازه عروس با ما کهنه عروسا فرق می کنه.

+: چه فرقی می کنه؟ مهم این سفره که نباید تلخ بشه.

لیلی گفت: ما که نمیگیم روز اولی داشتی از نگرانی و عصبانیت خودتو و شازده دوماد رو می کشتی! حالا که شکر خدا رفع نگرانی شده یاد نصیحت کردن افتادی.

+: من غلط بکنم نصیحت بکنم. اصلاً هرکار دوست دارین بکنین.

با صدای زنگ تلفن اتاق، رعنا گفت: بیا شازده داماد حلال زاده هم هست. لابد اونم دلتنگه زنگ زده صداتو بشنوه دلش وا شه.

ریحانه میعاد گوشی را برداشت. با خنده سلام و علیک کرد و بعد گفت: شوهر شماست رعناجان!

رعنا متعجب و حرصی گفت: نه بابا!

ولی پنج دقیقه بعد خوش و خندان بود. آشتی کرده بودند.

 

حمید چمدانش را کف اتاق خالی کرده بود و مرتبش می کرد. داریوش پاکت سسی به طرفش پرت کرد و گفت: تو فکری بچه. چی شده؟

حمید بدون این که سر بردارد گفت: هیچی. چیزی نشده.

آرش از دستشویی بیرون آمد و گفت: آخیش! یه دفه این پسره نبود یه دسشویی با فراغ بال رفتیم!

حمید پوزخندی زد و گفت: خوش به سعادتت!

بعد دوباره متفکرانه مشغول تا زدن شلوارش شد.

داریوش هم با اخم نگاهش کرد. آرش روی تخت کنار داریوش نشست و آرام پرسید: این چشه؟

داریوش گفت: صد بار گفتم خوشم نمیاد بشینی رو تختم! من چمیدونم. از خودش بپرس.

حمید برگشت و پرسید: باز چیه؟

آرش در حالی که برمی خاست با خنده گفت: از بس گیر میده رو تخت من نشینین، آدم کرمش می گیره که حتماً بشینه ببینه چی قسمت می کنن اونجا!

حمید دوباره چشم به چمدانش دوخت و گفت: خودآزاری داری! می بینی که مثل دخترا جیغش در میاد. ولش کن.

آرش که حالا قهقه می خندید گفت: والا! عین دخترا وسواس داره. این اداها چیه آخه؟

داریوش گفت: تو هم مثل نمی دونم کیا سه ساعت میری دسشویی. خوبه بیام هی مشت بکوبم پشت در؟

حمید غر زد: بس کنین بابا.

داریوش برگشت و به حمید نگاه کرد. با اخم گفت: ولی تو یه چیزیت میشه.

حمید در چمدانش را بست. از جا برخاست و در حالی که به طرف در می رفت گفت: خوبم بابا.

بدون هدف از در بیرون رفت. ناراحت بود. از این که اینقدر دستش تنگ بود که جز خوراکی چیزی برای ریحانه نخریده بود عصبانی بود. درست بود که توی گردشهایشان کلی خوش می گذشت و ریحانه هم همیشه از همین گشت و گذار راضی بود ولی دلش نمی خواست فقط همین باشد. ریحانه تنها چند قلم کفش و لباس، آن هم با پول خودش از حراجیها خرید کرده بود و با هزار شوخی و عشوه راضی نشده بود که حمید پول بدهد.

دستهایش را توی جیبهای شلوارش فرو برد. لگدی به زمین زد و بی حوصله راه افتاد. هنوز به سر راهرو نرسیده بود که در اتاق باز شد و داریوش صدایش زد. برگشت و سؤالی نگاهش کرد.

داریوش به اتاق اشاره کرد و گفت: بیا خانمت پای تلفنه.

به اتاق برگشت. قبل از این که از کنار داریوش رد شود، داریوش ضربه ی دوستانه ای سر شانه اش زد و گفت: دعوا نمک زندگیه. غصه نخور. آشتی می کنین.

پوزخندی زد و گفت: دعوا نکردیم.

گوشی را برداشت و گفت: جانم ریحانه؟ سلام.

+: سلام حمید خوبی؟

_: خوبم. تو خوبی؟

+: خوبم. ببین... لیلی اینا دارن عصری میرن سوق الحجاز. ما هم باهاشون بریم؟ اونجا یه شعبه ی جریر هست. لوازم تحریره. خیلی دوست دارم ببینمش. حمید نگو نه. بریم؟

لبخند غمگینی بر لبش نشست. آرام گفت: میریم. چرا که نه؟

+: واااای مرسی! عاشقتم. دوست دارم. می بوسمت. خداحافظ.

و بدون این که منتظر جواب بشود قطع کرد. حمید به تلخی خندید و گوشی را گذاشت.

لوازم التحریر! ریحانه حاضر بود از کفش و لباس و حتی خوراکش بزند اما یک عالمه لوازم التحریر خوشگل و رنگی بخرد.

غم عالم به دلش ریخت. از جا برخاست و دوباره از اتاق بیرون رفت. بدون این که بگذارد فکر بیشتر مانعش بشود، به طرف اتاق آقای داورفر رفت.

در اتاق باز بود. آقای داورفر پشت میز نشسته بود و چیزی می نوشت. حمید ضربه ای به در زد و گفت: سلام. میشه بیام تو؟

=: به سلام حمید خان گل! چه عجب از این طرفا! بیا تو.

وارد اتاق شد. با دیدن آقای محبی یکی از دستیاران آقای داورفر لب برچید. جلوی او نمی توانست حرف بزند. اما خیلی معطل نشد. آقای داورفر نوشتنش را تمام کرد. کاغذ را به طرف محبی گرفت و گفت: بیا فعلاً همینا. برو ببین چکار می تونی بکنی.

محبی کاغذ را گرفت. با هر دو خداحافظی کرد و بیرون رفت. آقای داورفر به طرف حمید برگشت و گفت: خب. من در خدمتم. چرا نمیشینی؟

حمید به آرامی لب تخت نشست. قرض کردن همیشه سخت بود، این بار از همیشه سختتر.

هرچه کرد نتوانست بگوید. آخر هم چند جمله ی بی ربط سر هم کرد و خداحافظی کرد. هنوز از اتاق بیرون نرفته بود که آقای داورفر دست روی شانه اش گذاشت. با لبخند مرموزی گفت: اصل کاری رو نگفتی!

آب دهانش را به سختی قورت داد و پرسید: اصل کاری؟

آقای داورفر با همان لبخند اعصاب خرد کن پرسید: اتاق خالی می خواستی؟ روت نشد بگی؟ پسر خوب من که تو جلسه اعلام کردم که هرکی می خواد بیاد بگه. بیا عزیزم. کلید همین جاست.

حمید از خجالت و ناراحتی چشمهایش را بست. حتی کمی عصبانی بود. بالاخره از بین دندانهای بهم فشرده گفت: من کلید نمی خواستم. من... من هیچی نمی خواستم. ببخشید که مزاحم شدم.

=: چرا ناراحت میشی؟ خجالت نداره پسرجان. اصلاً شماره منو که داری. هروقت خواستی کافیه یه پیام بدی. اگه نوشتن برات راحتتره. بیا بیا لوس نشو. کلید همین جاست.

حمید در حالی که به شدت سعی می کرد صدایش از عصبانیت بالا نرود، نیم نگاهی به در باز اتاق انداخت و غرید: من کلید نمی خوام. پول کم آوردم. که... اونم نمی خوام. متشکرم.

و به سرعت از اتاق بیرون رفت. در دل مدام به خودش لعنت می فرستاد و حرص می خورد. تنه ای به مردی که صورتش را ندید زد و زیر لب تند گفت: ببخشید. معذرت می خوام.

و به همان سرعت به راهش ادامه داد. داریوش بود که شانه اش را کشید. با چهره ای درهم نگاهش کرد و آرام گفت: حمید!

تعجب کرد. اما کمی هم خیالش راحت شد. این که یک رفیق آبروریزی اش را بفهمد خیلی بهتر بود تا یک غریبه!

نفس عمیقی کشید و نگاه از او برگرفت. داریوش با دلخوری پرسید: میمردی بگی پول می خوام؟ بعد از چند وقت نون نمک همدیگه رو خوردن حالا دیگه من غریبه ام؟

سر برداشت و نگاهی به آن بچه پولدار کرد که روز اول جلوی در کلاس حج او را کنار ماشین گرانقیمتش دیده بود. ولی بعد از آن حتی یک لحظه رفتاری از او ندید که دال بر پولداری او باشد. داریوش اینقدر خاکی و صمیمی بود که از همه زودتر با او دوست شده و انس گرفته بود. ولی در همان دنیای رفاقت دلش نمی خواست از او پول بگیرد. مبادا این پول کثیف خللی در دوستی شان وارد کند. ولی حالا...

داریوش با همان دلخوری و طلبکاری ادامه داد: اهل گوش وایسادن نیستم. ولی هرچی پرسیدم نگفتی چه مرگته. نگرانت شدم که دنبالت امدم.

آقای داورفر از جلوی اتاقش صدا زد: حمید... یه لحظه بیا.

برگشت و به او نگاه کرد. بعد نگاه دیگری به داریوش انداخت و کلافه از هر دو دور شد. هیچوقت اینقدر از دست خودش عصبانی نشده بود. با همان حال بد از هتل بیرون زد و تا حرم پیاده رفت. چشمش که به خانه کعبه افتاد اشکش ریخت. به سجده افتاد و نالید: خدایا غلط کردم که به مخلوقت رو انداختم. خدایا ببخش که فراموش کردم که کجا هستم و با چه لطفی منو طلبیدی.

آنقدر نشست و مناجات کرد تا با صدای زنگ گوشیش به خود آمد. نگاه کرد. چندین از تماس از دست رفته که اصلاً توی آن شلوغی صدایش را نشنیده بود. این دفعه هم اتفاقاً از ذکر خدا غافل شده بود و حواسش به جایی غیر از خانه ی عشق رفته بود که شنید.

با صدایی گرفته جواب داد: الو ریحانه؟

ریحانه با گریه پرسید: حمید خوبی؟

_: سلام. خوبم. ببخش خیلی زنگ زدی؟ حرم هستم. نشنیدم.

+: علیک سلام. دلم هزار راه رفت. میمردی قبل از رفتن یه خبری بدی؟ هممون نگرانتیم. به داریوشم یه زنگی بزن. رفته بیرون دنبالت بگرده.

_: من... من خوبم. معذرت می خوام. یه کم... یه کم حالم گرفته بود امدم حرم. ببخش. الان میام بریم حجاز.

+: من غلط کردم گفتم بریم بازار. نمی خوام. لیلی اینا رفتن. تو فقط سالم برگرد. هزار بار مردم و زنده شدم.

_: ریحانه... من...

+: هیچی نگو. فقط بیا. خداحافظ.

نفس عمیقی کشید و آرام گفت: خداحافظ.

قطع کرد و با ناراحتی به گوشی نگاه کرد. سر برداشت. شب شده بود! خانه کعبه همچنان با شکوه و عظمت روبرویش بود. پاهایش خواب رفته بودند. به زحمت برخاست.

دستی روی شانه اش نشست. برگشت. داریوش بود و نگاهی غرق در تأسف، شماتت و هزار حرف نگفته. داریوش بازویش را گرفت و بدون هیچ حرفی تا کنار ایستگاه اتوبوس همراهی اش کرد. سوار شدند. بازهم بینشان فقط سکوت بود.

بالاخره حمید به حرف آمد و گفت: داریوش من... من نمی خواستم پول بینمون فاصله بندازه.

داریوش بدون این که نگاهش کند گفت: من عزت نفس تو رو می فهمم حمید. ولی یک لحظه هم خودتو بذار جای من. اگه جای من بودی... اگه داشتی و کمک نمی کردی... روت میشد بری زیارت؟ امدیم اینجا چکار کنیم حمید؟ من اگه فقط دلم می خواست برم سفر خارج میومدم اینجا؟ نه والا! باور کن کشورایی دیدم از اینجا خیلی باحالتر! امدم اینجا یه چیزایی یاد بگیرم. یه چیزایی بفهمم. امدم اینجا خودمو بسازم حمید. بعد تو می ترسی دو قرون از من قرض کنی بینمون فاصله بیفته؟؟؟ لعنت به پولی که بخواد بین من و تو فاصله بندازه. آتیشش می زنم اون پولو!

حمید با ناراحتی به چشمهای تر او نگاه کرد. بعد با نگاهش اشاره ی کوتاهی به در باز اتوبوس کرد. پیاده شدند. توی ایستگاه کُدَی بودند. باید اتوبوس عوض می کردند. داریوش کیف پولش را در آورد و به طرف او گرفت. با اخم گفت: اینو بگیر بذار جیبت. نمی دونم چقدر توشه. ولی برای امشب کارتو راه میندازه. دست زنتو می گیری می بریش گردش. اما و اگر بیاری به والله آتیشش می زنم.

حمید با خنده ای زورکی گفت: کیفشو بگیر حداقل.

داریوش پشت به او کرد و در حالی که به طرف اتوبوس بعدی می رفت، دستی توی هوا تکان داد و گفت: مهم نیست. بعداً پسش بده.

حمید نیم نگاهی به صد دلاریهای تو کیف انداخت. نفسش را پف کرد و زیر لب غر زد: این همه داده دست من نمیگه اگه گمش کنم باید چه خاکی تو سرم بریزم؟!

سر برداشت. داریوش داد زد: بدو! الان میره.

دوان دوان خودش را به اتوبوس رساند. جا نبود. دوتایی وسط ایستادند. دستش را روی جیبی که محتوی کیف پول بود نگه داشت و تا هتل ایستاده رفتند.

اتوبوس مثل همیشه جهت مخالف هتل توقف کرد. باید از خیابان رد می شدند. سر برداشت. ریحانه را بالای پله های ورودی هتل دید. آهی از ناراحتی کشید و با داریوش از عرض خیابان گذشتند.

ریحانه آنقدر ایستاد تا حمید عرض خیابان را هم بسلامت رد کرد. بعد پشت به او کرد و با قدمهای سریع توی هتل رفت. تا جلوی آسانسور بانوان تقریباً دوید و با دیدن در باز یک آسانسور خودش را توی آن انداخت و بالا رفت. جلوی اتاقشان ایستاد. گردنبند محتوی کارت شناسایی و کلید کارتی را بالا گرفت. یاد گرفته بود. با یک حرکت در را باز کرد. همین که در اتاق را بست، لباسهایش را کف اتاق پرت کرد و زیر دوش رفت.

حمید با داریوش وارد شد. چشم گرداند و متعجب پرسید: کجا رفت؟

=: به نظرم رفت تو آسانسور. لابد اتاقشه. برو از دلش در بیار. خیلی نگرانت بود.

حمید سری تکان داد و به طرف آسانسورهای آقایان رفت.

پشت در اتاق ریحانه ایستاد. صدای دوش می آمد. با این حال چند ضربه به در زد. چون جوابی نیامد کمی محکمتر کوبید.

ریحانه بین اشک و آب صدای در را شنید اما موضعش را تغییر نداد. کمی بعد صدای گوشیش را شنید، اما باز هم توجه نکرد.

حمید توی راهرو می رفت و برمی گشت. هنوز صدای آب می آمد. مگر یک حمام رفتن چقدر طول می کشید؟! صدای آب که قطع شد دوباره در زد و جوابی نگرفت.

ریحانه با حوصله لباس پوشید. موهایش را توی حوله پیچید. از توی چشمی نگاه کرد. حمید گوشی به دست پشت در بود. گوشی ریحانه هم زنگ می خورد. بالاخره رضایت داد که در را باز کند.

حمید گوشی را پایین آورد. نفسش را پف کرد و گفت: غلط کردم.

ریحانه از جلوی در کنار رفت و گفت: بیا تو. بچه ها نیستن.

وارد اتاق شد و در را آرام پشت سرش بست. ریحانه خم شده بود و لباسهایی را که کف اتاق انداخته بود جمع می کرد. در همان حال گفت: می شنوم.

حمید نفس عمیقی کشید. سری تکان داد و گفت: گفتنی نیست. دلم گرفته بود رفتم حرم. معذرت می خوام که بی خبر رفتم.

با احتیاط پا پیش گذاشت. بازوی ریحانه را گرفت و گفت: این گردن من از مو باریکتر. هر تنبیهی بگی قبول دارم.

+: برو عقب بوی گاو مرده میدی.

حمید فروخورده خندید و قدمی عقب رفت. ریحانه لباسهایش را روی چمدانش ریخت و خودش روی تختش انداخت. ساعدش را روی چشمهایش گذاشت و گفت: تموم شد حمید. برو. خوشحالم که سالمی. حالا تنهام بذار و اجازه بده با خودم کنار بیام. فردا همه چی مثل قبله. بهت قول میدم.

_: من تا فردا دق می کنم.

ریحانه دستش را از روی چشمش برداشت. نگاهش کرد و با چهره ای گرفته پرسید: اصلاً فهمیدی به من چی گذشت؟! تو کشور غریب... بی خبر گذاشتی رفتی... گفتم تصادف کردی... گرفتنت... هزار بلا سرت امده... دیگه می بینمت یا نمی بینمت....حالا طاقت نداری تا فردا صبر کنی؟! قهر نیستم. ولی نمی خوام ببینمت. خواسته ی زیادیه؟!

_: حق داری. هرچی بگی حق داری. ولی تنها بمونی و فکر و خیال بکنی خیلی بدتره. حاضر شو بریم حجاز.

+: الان؟؟؟ ساعت هشت شبه!

_: فقط میریم جریر. بقیه ی مغازه هاشو یه دفعه دیگه میریم. یه شامم می خوریم میاییم.

+: برو یه دوش بگیر. اینجوری باهات هیچ جا نمیام. تو ماشین بشینم کنارت خفه میشم.

_: اینم چشم. امر دیگه؟

+: برو حمید.

_: تا حاضر شی بری پایین، منم سریع یه دوش گرفتم و امدم.

ریحانه فقط سری تکان داد و با بی صبری منتظر رفتنش شد. بعد برخاست. آرام آرام آماده شد و به لابی هتل رفت.

حمید با عجله به اتاقش برگشت. سلام کرد. داریوش رو تختش دراز کشیده بود و از تلویزیون ایران فوتبال میدید. هیجان خاصی هم نداشت. با آرامش تماشا می کرد. با دیدن او سر برداشت. جواب سلامش را داد و پرسید: تو چرا هنوز اینجایی؟

_: یه دوش می گیرم بعد میرم. ضمناً این کیفت...

در حال در آوردن کیف پول از جیبش به طرف داریوش رفت. کیف را باز کرد. دو تا صد دلاری برداشت و شکل بادبزن چینی باز کرد که داریوش تعدادش را ببیند.

توضیح داد: خیلی از لطفت ممنون. دویست دلار برمی دارم. بیشتر از این واقعاً احتیاج ندارم. تازه می خواستم از داورفر صد دلار بگیرم ولی چون اصرار کردی...

با خجالت کیف را کنار دست داریوش روی میز پاتختی گذاشت. داریوش سری تکان داد و گفت: باشه. بهرحال اگه تعارف کردی نکردی. بذار منم از این سفر نصیبی ببرم.

حمید با لبخند خجالت زده ای گفت: می بری. خیلی زیاد. مهم نیت خیرته. لطفتم که زیاده. خیلی متشکرم.

=: خواهش می کنم. بدو بیشتر از این معطلش نکن.

_: باشه.

به سرعت دوش گرفت و بیرون آمد. در حالی که آماده ی رفتن میشد از داریوش پرسید: تو چرا تنهایی؟

داریوش نیم نگاهی به او انداخت و بعد دوباره به تلویزیون چشم دوخت. در همان حال گفت: وقتی امدم دنبال تو، خانمم با مامان باباش رفت پاساژ.

_: وای ببخشید! به خاطر من تنها موندی!

=: دیوونه شدی؟ برو به زنت برس. من حالم خوبه. بذار یه شب آسوده باشم. چقدر برم پاساژ؟ دارم کیف دنیا رو می کنم. برو بذار باد بیاد.

حمید خندید و در حالی که بیرون می رفت، گفت: خوش بگذره. خداحافظ.

توی لابی با ریحانه که هنوز هم سر سنگین بود همراه شد و بیرون آمدند. با دو سه تا راننده تاکسی چک و چانه زد و بالاخره به یکی راضی شد. طبق قوانین امنیتی اول خودش سوار شد، بعد اجازه داد ریحانه سوار شود. راننده هم که قبلاً مقصد را پرسیده بود، بدون سؤال راه افتاد.

جریر با آن شعار "لیس للمکتبه فقط" که همه جا ذکر کرده بود، جای دیدنی ای بود. انواع کتاب، لوازم التحریر، وسایل مختلف نقاشی، کارهای چوبی تزئینی و مصرفی، کامپیوتر، تلفن همراه و.... دنیایی تماشایی بود. مخصوصاً با آن همه ذوق و شوق ریحانه که برای همه چیز هیجان زده میشد و با خوشحالی یکی یکی را تماشا می کرد. برخلاف مغازه های دیگر حتی حاضر به خرید هم شد.

حمید تهدید کرد: هرچی می خوای بردار. من دارم. میدم. برنداری من می دونم و تو! هیچی نذاشتی من بخرم.

ریحانه با نگاهی درخشان گفت: باشه اینا رو تو بخر. چون خیلی دوسشون دارم. همیشه یادم میمونه که تو برام خریدی.

حمید با عشق نگاهش کرد. چه کرده بود که خدا نعمتی به این عزیزی به او ارزانی کرده بود؟ چطور باید شکرش را می کرد؟

لبخندی زد و گفت: خیلی دوستت دارم. می خوام اینو یادت بمونه.

نظرات 20 + ارسال نظر
آنا یکشنبه 19 اردیبهشت‌ماه سال 1395 ساعت 08:31 ق.ظ http://aamiin.blogsky.com

این قسمت را دوست داشتم. یک حس لطیف قشنگی داشت. دخترهایی مثل ریحانه چطور کله شون این قدر منور کار می کند؟ هیچ وقت یاد نگرفتم از این عشوه ها.

خوشحالم که دوستش داشتی.
ریحانه به طور خاص خیلی ساده و پاکه. حمید رو فقط به خاطر حمید بودنش دوست داره. وذاتاً هم دختره. پر از حسها و ناز و ادای دخترانه.

سهیلا سه‌شنبه 7 اردیبهشت‌ماه سال 1395 ساعت 08:33 ق.ظ

سلام شاذه جون . خوب و خوشی ؟
خسته نباشی از کار و پرستاری ... خیلی هم ممنون که با وجود کارهای زیاد باز هم برامون نوشتی .
چه پست خاصی هم بود. دلم بدجوری گرفت.
خدا هیچ مردی رو جلوی زن و بچه اش شرمنده نکنه . امان از این کاغذهای پاره که اینطور باعث دلشکستگی میشه .
افرین به داریوش و اونهمه مردونگیش .
دست گلت سلامت شاذه جونم .

سلام سهیلای عزیزم
خوب و خوشم شکر خدا. سلامت باشی دوست مهربونم
امان از این کاغذ پاره ها....
خیلی ممنونم عزیزم

دختری بنام اُمید! پنج‌شنبه 2 اردیبهشت‌ماه سال 1395 ساعت 08:42 ب.ظ

سلام شاذه جانم خوبی؟
عیدت مبارک، ان شالله امیرالمومنین یار و یاورت
خب ما عیدی میخواییم

سلام عزیز دل
خیلی ممنونم گلم. عید تو هم مبارک
مهمون داشتم نشد زودتر بیام. این پست هم سخت بود و نمیشد سرسری گذشت. چندین بار یادداشتا و کتابا رو چک کردم که درست بنویسم.

فاطمه چهارشنبه 1 اردیبهشت‌ماه سال 1395 ساعت 07:42 ب.ظ

سلام:)

فراموش کردم که..

شما لطف دارید

سلام :)
خواهش می کنم

فاطمه چهارشنبه 1 اردیبهشت‌ماه سال 1395 ساعت 01:20 ق.ظ http://tapeshha.blogsky.com

شما گفتی اون فاطمه ای که از وبلاگ قبلی بودی و تماس داشتی. گفتم نه.من اون نیستم:)
از چندین ماه پیش خواننده وبتون هستم و نسبتا کم پیام میذارم. منتها وقتی سلام میگم ایجوریه:
سلام:)
فکر میکردم مشخصم
اسم وبلاگ هم..
وبلاگ قبلی تو بلاگفا بود که بخاطر شرایط اخیرش دیگه کوچ کردم بلاگ اسکای. تو بلاگفا اسممون" ک...ابوس" بود که گروهی بود.دیگه اسم رو بخاطرش تغییر ندادم
و دلیل دیگه:
میشه از مواردی با ظاهر ناخوشایند، برداشت خوب هم کرد.چند پست هم درین مورد قبلا ها گذاشته بودم.
ولی حرف شما هم متین ه.بله.
+ببخشید که پرگویی کردم

سلام :)
شرمنده... اتفاقات یکی دو سال اخیر اینقدر سنگین بوده که توجهم کم شده. قبلا پیش نمیومد که دوستان رو فراموش کنم.
حتما میشه خوب برداشت کرد.... من تلخ شدم این روزا.... دو تا عزیز رو خیلی ناگهانی از دست دادیم. حالم گرفته است. وقتی ناخوشم ظاهربین میشم. حوصله ی تجزیه و تحلیل و برداشت مختلف ندارم. کلا طرفش نمیرم دیگه. فقط وقتی حالم خوبه می تونم یه برداشت نو بکنم و یه حس تازه بگیرم.
همیشه سعیم بر این بوده شاد بنویسم، متن شاد بخونم، تا بتونم تو سختیها کنار اطرافیانم باشم.
خواهش می کنم. تو هرجور دوست داری بنویس. من غم دارم بهانه می گیرم... ببخش...

فاطمه سه‌شنبه 31 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 02:54 ب.ظ

نه .من اون نیستم:)

کابوس رو میشه ایجوری هم دید

کا...بوس

پس کدوم یکی هستی؟ :)
یه کم راهنمایی بکن :)

آخه حیفه وبلاگ به این پرباری و قشنگی.... اسم اینجوری... هرجور میلته. چار دیواری اختیاری :)

پاستیلی سه‌شنبه 31 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 12:17 ق.ظ

سلام

اخییی اخییییییی حمیدِ مهربوون حساس
تبریک میگم بازگشتتون.رو

سلام عزیزم
آخی آخی :))
متشکرم پاستیلی جونم

دارم شربت بیدمشک می خورم. تو هم بخور :) بیدمشک خالی نخور ضعف می کنی :) خووووب باشین و خدا به همتون صبر و اجر بده الهی......

دختری بنام اُمید! دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 11:00 ب.ظ

سلام شاذه جانم
خوبم شکر خدا
صبح تو تاکسی نصفشو خوندم، یکمشو سرپا تو اتوبوس، آخرشم تو شرکت :)))
اصلا دلم نمیومد تند تند بخونم تموم بشه، دلم یه عالمه داستان میخواست
خدایا اول به هممون سفر حج:)
بعد یه شوهر خوب مثل حمید یا یه زن خوب مثل ریحانه :دی
بعد یه دوست خوب مثل داریوش :)))))
و در نهایت یه مسئول کاروان مثل داورفر بده انقدر باشعور و در عین حال انقدر حرص درآر :)))))
ممنون شاذه جانم، کلی کیف کردم

سلام امید عزیزم
خدا رو شکر که خوبی
آخی... آخرشم فرصت نکردی با فراغ بال ولو بشی بخونی :))

الهی آممممممین :)
حج می خواممممممممم
یعنی داورفر کولاکه :)))) اونجا که گفت کلید می خوای نمی دونستم بزنمش یا بخندم!!!! :))))
خواهش می کنم عزیز دل

فاطمه دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 03:40 ب.ظ http://tapeshha.blogsky.com

خووو من ایجوری سلام میدم:

سلام:)


+

علیک سلام :))
چرا اسم وبلاگت کابوسه؟!!! آدم یه حالی میشه
تو همون فاطمه ای که از وبلاگ قبلیم باهات دوستم؟ بهم زنگ می زدی؟

Ninna دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 08:35 ق.ظ

سلاااام خوبین؟
اخییی عروسییی اخییی نامزدییی اخییی منم مشهد:((
من امروز مهمون دارم ( شما نمیشناسین کیا:پییی) نشستم بر تخت پادشاهی قصه میخونم :))) دیشبم مهمون داشتیم خونه خفن نامرتب:-" به روی خودمم نمیارم:دیییی
دلم زیارت خواست:((((((( دق کرده طوور:(((
منم مدادرنگی میخوام بگین برا منم بخرم داریوش پول میده:( خودم ندارم:( :))))

سلاااااام
خوبم شکر خدا. تو خوبی؟
آخی آخی... خدا قسمت کنه
چه مهمونای محترم و فرهیخته ای داری. به به! مخصوصا اون اون بانوی نویسنده
خوش بگذره. آخ آخ هم دیشب مهمون داشتی هم صبحی... خدا قوت
الهی به بهترین صورت خدا قسمتت کنه
داریوش که نرفت. می سپرم حمید برات خوبشو بخره

غزل دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 07:16 ق.ظ

چه خوشحالم نوشتی امیدوارم کارها برات راحتتر بشه و خوشحال باشی

متشکرم دخمل گل مامان :)

فاطمه دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 01:53 ق.ظ

سلام:)

منو یادتون هست؟

حال حمید...

سلام :)

فاطمه زیاد داشتیم. کدوم یکی؟

غصه شو نخور. آخرش خوب شد :)

ارکیده صورتی دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 12:57 ق.ظ

سلام شاذه جونم
زیارت قبول
همیشه به زیارت و گردش
آخی حمید طفلونکی
آخی ریحانه طفلونکی
آدم نمیدونه دلش برای کدومشون کباب بخواد...برای هردو بهتره
کاش میشد کسی بود به آدم پول قرض الپسنده قرض میداد
شاد و سلامت باشی شاذه جانم

سلام ارکیده جونم
خیلی ممنونم. جات خالی
بهتره اصلاً براشون غصه نخوریم. رفتن زیارت خیلی هم شادن فقط پول ندارن

به همچنین شما عزیزم

دختری بنام اُمید! دوشنبه 30 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 12:17 ق.ظ

سلام شاذه جانم خوبی؟
دلمون برات تنگیده بود:*
من الان وقت ندارم بخونم، فقط اومدم سلامی عرض کنم و برم، فردا ارائه پروژه است و ما مشغول هووووووف
شب خوش :*

سلام امید مهربونم
خوبم شکر خدا. تو خوبی؟
هااااا.... منم همینطور :*
موفق باشی و دلشاد. بعد از پروژه بشین با خیال راحت بخون و لذت ببر :)
صبح بخیر :)) :*

Sokout یکشنبه 29 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 11:37 ب.ظ

سلام شاذه جون
جات خیلی خالی بود
خدا قوت با این همه گرفتاری
شاذه جون خیلی عالی بود
من ک گریه کردم خیلی خوب بود
اصلا ی حس و حال عجیب داشت
ایشالا ک قسمت شما و همسر بشه

سلام عزیزم
خیلی لطف داری
سلامت باشی عزیزم
خوشحالم که لذت بردی
آخی... آخی....
خدا رو شکر که تونستم حق مطلب رو برسونم
الهی الهی.... خیلی دلم می خواددددد

Shahbanoo یکشنبه 29 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 10:39 ب.ظ

❤❤❤❤

خورشید یکشنبه 29 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 09:38 ب.ظ

خیلی خیلی سلام شاذه جون
ما خیلی خیلی دلمون برات تنگ شده بود. خیلی خیلی منتظر ادامه داستان بودیم. خیلی خیلی از داریوش خوشمان آمد و خیلی خیلی ریحانه و حمید را دوست داریم. میشه لطفا خیلی خیلی زود بیایی دوباره

سلامت به روی ماهت عزیزم
دل به دل راه عزیزم. منم خیلی خیلی دلتنگ بودم
مرسی مرسی. حمید و ریحانه و داریوش تشکر می کنن :)
دعا کن بتونم

ستاره یکشنبه 29 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 09:13 ب.ظ

سلام
من همیشه نوشته های شما رو می خونم و لذت میبرم...
ممنون از اینکه با تمام گرفتاری هاتون می نویسید....
امیدوارم موفق باشید...

سلام دوست من
خیلی ممنونم. لطف می کنی
خواهش می کنم
سلامت باشی

Shahbanoo یکشنبه 29 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 07:20 ب.ظ

خعلی خوب حیف شد:)))
ریحانه مثل منه :)))) عشق لوازم تحریر:)
الهی بچم ریحانههه حمید خیلی خری :))

بهرحال من متشکرم :)) ❤

Shahbanoo یکشنبه 29 فروردین‌ماه سال 1395 ساعت 04:44 ب.ظ

میشه؟:))

بیییچاره حمید
ایول داریوش؛)) خوشم اومد
الان کارم دارن بعدش میام برا کلش نظر میدم:)

نوچ :))

بیییچاره :دی

ایول....

متشکرم عزیزممممم

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد