دوباره عشق (1)

سلام سلام سلامممم
خیلی خیلی ممنون از نظرات خوبتون. راستش خیلی سعی کردم به همه توجه کنم. خب همه ی نظرات تو قالب یه داستان درنمیومد! حتی دوتا! با وجود این دو تا شروع کردم.دوباره عشق داستانیه که خیلی سال پیش شروع کردم و متنش اشتباها آخر عشق پرواز پی دی اف شده و دوستان خواستن که ادامش بدم. با کمی ویرایش و با برداشت آزادی از وبلاگ رهای عزیزم این قصه رو شروع کردم.
قصه هم بعدی هم هنوز درگیر اسمشم. ولی اونم الان میذارم.

آبی بی کران

_: خب بچه ها... نه نه... خانوما و آقایون محترم... من همه تونو اینجا جمع کردم که یه استاد عالی رو بهتون معرفی کنم. استادی که این دم امتحانا واستون ناز نمی کنه و بهتر از همه این که هر درسی رو بخواین باهاتون کار می کنه.

_: اوه اوه کی هست این استاد همه کاره؟

_: پسرخالمه. نبوغش به خودم رفته. هفت ترمه لیسانس گرفت بعدم بورس گرفت فرانسه واسه فوق. تازه برگشته. قرار بود به من درس بده. منم که آخر مرام!!! گفتم ما یه گروهیم مثل یک جان در هشت بدن!!

مهشید به بازوی نرگس زد و گفت: ول کن حرفای اینو. دیگه چیه تو اون فنجون؟

نرگس فنجان را چرخاند. لبهایش را جمع کرد بعد متفکرانه گفت: یه خواستگار داری. قدش زیاد بلند نیست. شقیقه هاشم انگار داره خالی میشه! یه دماغ و شیکم گنده هم داره، ولی خودش لاغره.

مهشید پخی زد زیر خنده. بعد با صدایی که از خنده بلندتر از معمول شده بود گفت: محشره والا! قد متوسط، دماغ و شکم گنده، تازه کچل! من زن این آقا نمیشم. گفته باش...

اما م توی دهنش ماسید. تازه وارد قد متوسط، بینی عقابی، شقیقه های عقب رفته و شکم بزرگی داشت. بقیه ی هیکلش لاغر بود و تقریباً ناموزون!

مهشید با چشمهای گرد و دهان باز نگاهش کرد و لحظه ای بعد دهانی که بی موقع باز شده بود را بست.

تازه واردبا طنز ملایمی در لحنش گفت: منم از شما خواستگاری نکردم.

بعد با لحن شادتری اضافه کرد: اصلاً من اینقدر جذابم که همه تو یه نگاه عاشقم میشن!

همه غش غش خندیدند. کامیار گفت: اینم از پسرخاله ی نابغه ی جذّاب من! منوچهر! تشویق کنید.

صدای کف زدن بلند شد. اما منوچهر دستهایش را بلند کرد و گفت: خواهش می کنم. خواهش می کنم یه لحظه به معنی این اسم بی مسمی دقت کنین. مینو چهره. اگه اهالی بهشت قیافشون شبیه من باشه، همه ترجیح میدن جهنمی باشن!

بازهم شلیک خنده فضای کافی شاپ را پر کرد. هرچند به نظر مهشید او با تمام ایرادهایش قیافه ی دلنشینی داشت.

کامیار یکی یکی را به او معرفی کرد. آخرین نفر مهشید بود که از خجالت سر بلند نکرد. تنها صندلی باقیمانده دور میز هم کنار او بود که به منوچهر رسید.

منوچهر آرام نشست. فرشید روبرویشان دوربین گوشی اش را زوم کرد و گفت: عروس و داماد یه لبخند...

منوچهر دست بلند کرد و گفت: هی مثل این که نشنیدی! من هزار تا خاطرخواه دارم! ولی اتفاقاً ایشون از من خوشش نمیاد. دیوانه که نیستم که باهاش ازدواج کنم. بیخود واسم حرف در نیار!

کامیار پرسید: چی می خوری منوچ؟ این رفیقای هوچی من هنوز ننشسته از خودشون پذیرایی کردن. صبر نکردن تو بیای تا باهم بخوریم.

افسانه گفت: وا! خب دوباره می خوریم. حالا چی می خوری آقامنوچ؟

_: یه چیزی رو همین الان روشن کنم. درسته من اصلاً زیبا نیستم ولی ترجیح میدم اسممو کامل صدا کنین. اگه می خواین خلاصه کنین، فامیلم پویاست. می تونین بگین پویا.

مهشید زیر میز دستهایش را بهم قفل کرده بود و سعی می کرد از این که کنار اوست کمتر خجالت بکشد!

نرگس نگاهی توی فنجان کرد و با خوشی گفت: هی یه هدیه هم برات می رسه.

مهشید از بین دندانهای بهم فشرده غرید: نمی خواد فال بگیری. غلط کردم.

نرگس غش غش خندید و منوچهر وانمود کرد که نشنیده است. رو به کامیار کرد و گفت: من یه قهوه ترک با کیک می خوام.

فرشید با خوشی پرسید: می خوای فال بگیری؟ حتماً تو فال تو هم یه دختر هست...

منوچهر اما با آرامش گفت: آقا فرشید!

_: چیه؟ چرا اینجوری نگام می کنی؟

_: من از فال گرفتن خوشم نمیاد. طعم قهوه ترک رو دوست دارم. همین. کامیار... بگو بزرگ باشه کم شیر کم شکر ولی خیلی دارک نباشه.

_: ای به چشم. شما جون بخواه!

منوچهر خندید و گفت: زنده باشی.

آن روز فقط به معرفی گذشت. ولی از روز بعد هرروز توی خانه ی دانشجویی کامیار و فرشید و امید جمع می شدند و درس می خواندند. منوچهر با جان و دل درس می داد و همه درس دادنش را دوست داشتند.

اما مهشید... خیلی سعی می کرد هیچ احساسی نداشته باشد. منوچهر هر حرفی درباره ی آن فال کذایی را قطع کرده بود و دیگر کسی درباره ی آن شوخی نمی کرد. اما حرفی بود که زده شده بود و مهشید خواه و ناخواه جذب متانت و معلومات منوچهر میشد. گرچه همیشه عقب می کشید و کمتر از بقیه سوال می کرد و هیچوقت اسم او را نمی برد.

بالاخره امتحانات با موفقیت گذشت. بعد از تعطیلات میان ترم منوچهر را ندیده بود. کامیار می گفت توی یک شرکت مشغول به کار شده است.

دو هفته از شروع ترم گذشته بود. آن روز مهشید وارد اتاق خوابگاه شد و با دیدن پریا که به شدت اشک می ریخت هول کرد. وحشتزده پرسید: چی شده؟

پریا که اینقدر داشت گریه می کرد که جوابی نداد. اما نرگس گفت: مامان نامزدش می خواد نامزدیشونو بهم بزنه. الانم هرکار می کنه نمی تونه بهش زنگ بزنه. مامانش ببینه شماره ی پریاست نمی ذاره جواب بده.

مهشید به سرعت گوشی اش را از کیف بیرون کشید و گفت: بیا با شماره ی من زنگ بزن. یعنی چی که می خواد بهم بزنه؟

پریا دماغش را بالا کشید و گفت: از اولشم راضی نبود. حالا هم هرروز یه بهانه ی تازه علم می کنه. مرسی از گوشی.

شماره را گرفت و از اتاق بیرون رفت. مهشید آهی کشید و خود را روی تخت رها کرد. نیم ساعت بعد پریا با تلفن برگشت. مهشید گفت: هی پول تلفنو باید بدی ها!

پریا روی تخت نشست و گفت: میدم.

نرگس به آرامی پرسید: حل شد؟

پریا با امیدواری لبخند زد و گفت: گفت بذارش به عهده ی من. مامانشو راضی می کنه. مطمئنم.

گوشی مهشید زنگ زد. شماره ناشناس بود. گوشی را به طرف پریا گرفت و گفت: بفرما با تو کار دارن. گوشیم شده کاروانسرا.

پریا نگاهی به شماره انداخت و گفت: نه این شماره ی احمد نیست.

با این حال جواب داد. بعد از سلام و علیک گفت: نه من هم اتاقیشونم. گوشی چند لحظه...

شانه ای بالا انداخت و گوشی را به طرف مهشید گرفت. مهشید گوشی را گرفت و گفت: بله؟

_: سلام. منوچهر هستم.

نفس مهشید چند لحظه بند آمد. بالاخره سلام کرد. منوچهر به طنز پرسید: برای منشی گرفتن زود نبود؟ می ذاشتین درستون تموم بشه.

مهشید خندید و گفت: ما اینیم دیگه!

_: بسیارخب. دیروقته مزاحمتون نمیشم. برنامه چیه؟ کجا همدیگه رو ببینیم؟

مهشید شوکه شد! برنامه؟ چه برنامه ای؟ یعنی منوچهر داشت با او قرار می گذاشت؟ از او خوشش آمده بود؟ باورکردنی نبود!

با صدای الو الو گفتن منوچهر به خود آمد. دستپاچه پرسید: بله؟

_: کامیار با شما تماس نگرفت؟

+: کامیار؟ نه.

منوچهر خندید و گفت: پس واسه این جا خوردین.

مهشید دستی به صورتش کشید. حسابی ضایع شده بود.

منوچهر گفت: یه سری جزوه های کمک آموزشی داشتم قرار شد بدم به شما با بچه های گروهتون از روش بخونین. من فعلاً یه مدت گرفتارم نمی تونم باهاتون کار کنم. ولی سعی می کنم دم امتحانا وقتمو آزاد کنم.

+: آهان. باشه ممنون. کجا بیام بگیرم؟

_: من فردا صبح تا شب شرکتم. کامیارم رفته شهرشون گفت مزاحم شما بشم.

+: باشه اشکال نداره. نشونی رو بفرستین، عصر بعد از دانشگاه میام میگیرم.

_: باعث زحمت. خداحافظ.

+: خداحافظ.

صدای پیام گوشیش بلند شد. نشانی یک شرکت معتبر بود که قبلاً هم اسمش را شنیده بود. سری تکان داد و فکر کرد: چرا کامیار گفت من؟...

بدون این که به نتیجه ای برسد گوشی را کنار گذاشت.